Rugpijn..........

Februari 2010, fysiotherapie wg lage rugpijn die maar niet verdwijnt, 4 sessies, helpt niet echt om te verbeteren, oefeningen meegekregen (behandeling 24/02 t/m 09/04), pijn wordt langzaam wel wat minder.

September 2010, weer last van lage rugpijn (12-09 zware kast getild wellicht oorzaak), nu meer pijn en uitstraling naar bil, benen en voet rechts. 22-09 weer naar fysio, constateert nu Ischias, aantal sessies, helpt ook niet ter verbetering. Pijncijfer = 8!

17 oktober 2010, consult huisarts, denkt ook Ischias, verwijst toch weer terug naar fysio en schrijft Diclofenac voor de pijn voor (2x 75 mg retard) en evt. aanvullend paracetamol.

Fysio blijft doorbehandelen, probeert van alles, helpt allemaal niet.

9 november 2010, terug naar huisarts, stelt voor MRI te laten maken, dit gebeurt op 16 november, in de tussentijd nog steeds Dicolofenac en tot 6 paracetamol per dag. Door radioloog wordt een flinke hernia op L5-S1 niveau geconstateerd. Wordt nu doorverwezen naar neuroloog. Ga naar Slotervaartziekenhuis wg lange wachttijd in De Heel, afspraak op 7 december. Neuroloog constateert ook hernia en na onderzoek etc. verwijst hij door naar neurochirurg (afspraak op 14 januari 2011).

Half december stop ik met fysiotherapie want: helpt niet en ik moet het al 2 mnd zelf betalen (2x/wk = €300/mnd)

Ondertussen verrek ik van de pijn, slaap slecht want kan niet pijnloos liggen, kan bijna niet zitten, kan niet meer met de honden wandelen behalve een heel klein stukje, het is nix. Ik werk wel, maar ca. 6 uur/dag).
Ondertussen div. operatietechnieken op internet bekeken. In Slotervaartzkh doen ze MTD-operatie (De “microscopische herniaoperatie” door een incisie van ongeveer 30 mm, tot nu toe beschouwd als de “Gouden Standaard”. De spieren worden van de doornuitsteeksels losgemaakt en afgeschoven. Na het inzetten van een wondspreider wordt een microscoop boven de wond gebracht en een stukje bot van de wervelboog verwijderd, samen met de bandverbinding tussen de boog en de daaronder liggende boog (ligamentum flavum). De uittredende zenuw en de ruggemergzak (duraalzak) worden opzij gehouden en de hernia wordt verwijderd.).

Mijn voorkeur ligt echter bij operatie bij kliniek van dr. Iprenburg die een vooruitstrevender operatie uitvoert waarbij via de zijkant met endoscopie wordt geopereerd onder plaatselijke verdoving, met minimale risico’s en waarbij je naar 2 uur gewoon zelf weer naar huis kunt! (De zogenaamde percutane transforaminale endoscopische discectomie (P.T.E.D.) door het foramen (het gat waar de zenuw doorloopt) wordt onder lokale verdoving én in dagbehandeling uitgevoerd. Het betreft de enige echte endoscopische herniaoperatie door een werkschacht van 7,5 mm onder endoscopisch zicht. Deze methode is in 1999 ontwikkeld in de Alpha Kliniek in München door de Nederlandse orthopedisch chirurg Dr. T. Hoogland en is daar inmiddels ruim 9000 maal uitgevoerd). Maar, dit is privékliniek en kost €7.500,--. Menzis vergoedt dit niet omdat het volgens hen nog in ‘experimenteel’ stadium is. Is bullshit wordt ook in buitenland al veel gedaan maar in Nederland alleen daar. Ga uitzoeken of Menzis deel wil vergoeden en evt. ook verzuimverzekeraar een deel en deels zelf.

Maar eerst neurochirurg in Slotervaart aan de tand voelen waarom hij dit niet doet/kan. Intussen beoordeelt dr. Iprenburg wel alvast mijn MRI die ik op 2 januari toestuur.

Dexter, januari 2009

Zaterdag 29 november 2008 mochten we hem dan eindelijk ophalen. Precies 7 weken en 1 dag oud. Toch weer heel anders dan op de foto’s, veel leuker. Na afhandeling van alle papierwerk nemen we afscheid en gaan op huis aan. Didi achterin bekijkt het met belangstelling. We zetten hem gewoon bij haar op de achterbank. Ze snuffelen wat aan elkaar, Didi bromt wat, hij gaat liggen en valt naar een paar piepjes in slaap. Na een dik uur ben ik nog even lekker op de achterbank bij ze gaan zitten.
Thuis aangekomen heeft hij wat rondgelopen, een paar plasjes gedaan en is op schoot in slaap gevallen. ’s Nachts gewoon beneden in de bench geslapen. Ook de volgende dag nog moe van alle indrukken en nieuwigheid, het is ook wat, eerst ben je bij je broertjes en zusjes in een kennel, dan ineens in een druk huishouden met een nieuwe “zus”, een kat en kids. Hij eet de eerste paar dagen erg slecht, maar daarna is dat over en nu eet hij als een slootgraver.

Zaterdag 3 januari 2009.
Tjonge, Dex is al weer 12 weken oud en al weer 5 weken bij ons.
Van een klein hoopje in je hand al een echt geinig hondje aan het worden.

Didi, die de eerste paar dagen nog wat afwachtend was, heeft hem helemaal geaccepteerd en speelt met hem dat het een lieve lust is. Het heeft onze verwachtingen overtroffen, zoals zij met hem omgaat, echt lief.
Hij is nog niet helemaal zindelijk, maar wel bijna, op een ongelukje na.
Hij heeft op 11 weken het kattenluik ontdekt en gaat nu zelf naar buiten om te plassen en poepen, dat is erg grappig. Hij kan alleen niet zelf terug het huis in. Ook met Kees kan hij het prima vinden en Kees vind hem ook wel leuk.
We gaan natuurlijk nog steeds met Didi wandelen in de Jagersplas en het Twiske en de eerste weken mocht hij mee in de jas en af en toe even lopen. Nu mag hij al een echt stukje meelopen en daarna lekker in de jas om bij te komen. Een klein rondje in het Veldtpark bij huis (15 min.) loopt hij nu (12 wk) al helemaal. Aan de riem mee en daar lekker los en donderen met Didi. Het gaat hartstikke goed.
Waar we nog even aan moeten werken is de “nachtsessie”. Het is nu om 06.00 uur piepen en dan naar buiten om te plassen en weer in de bench met een klein koekje. Even jammeren en dan is het stil. Maar om 07.00 uur heeft hij er genoeg van en wil hij eruit. We halen ze dan op en nemen ze mee in bed. Heerlijk. Alleen nog even die 06.00 uur een uurtje verlengen, dat kan hij volgens mij al best, maar ik kan niet zo goed tegen dat gejank……….even doorzetten, komt goed.

Nieuwe puppie1, november 2008

Puppy erbij!

Marie-Anne en Jan hebben sinds 11 maanden een nieuwe flatcoated, Chaz. Ik had haar nog maar een paar keer gezien, maar het is een schatje. Omdat ze een maand met de camper door Italië gingen reizen, mochten wij op haar passen! En wat was dat weer fijn, zo’n heerlijke wandelhond erbij. Zelfs Didi vond het prima dat ze er was, beter nog, ze knapte er behoorlijk van op (vooral het wandelgedeelte). Vorig jaar toen we Donna een maand te logeren hadden was ze een stuk pinniger, daar merkten we nu niets van. Af en toe een snauw omdat ze probeerde op schoot te klimmen of te dicht bij de bank kwam, maar dat was het.

Al met al, toen die maand, veel te snel, voorbij was en Chaz weer terug naar huis, bleek Didi haar echt te missen. Ik was natuurlijk al jaren aan het zeuren om een hond erbij, maar Freek wilde daar niets van weten, en hij moet er tenslotte overdag voor zorgen, dus helaas.
Maar nu was ook Freek over de streep, hij zag ook dat ze het gezelschap erg op prijs stelde en gaf het groene licht. Voor nog een Cavaliertje dan. De kids vonden het ook prima, en wilden perse een tricolor, net als Didi. Ik wou zelf eigenlijk een Black&Tan of een Blenheim, maar veel maakte het me eigenlijk niet uit, als het maar een reutje was (dat vond niemand gelukkig bezwaarlijk).
Ik natuurlijk als een gek op zoek naar een tricolor reutje, maar dat was nog niet zo gemakkelijk. Ik dacht in eerste instantie aan de fokker uit Waarland, waar Didi’s vader vandaan kwam. Na een gesprekje bleek dat zij geen nestje had en ook niet snel verwachtte. Toen de fokkerlijst van de Cavalierclub af, maar ook daar ving ik een groot aantal keer bot. Toen maar naar fokkers op het internet gaan zoeken. En daar vond ik de kennel “Fân è wâldblaffers” van de familie Bouma uit Twijzelerheide in Friesland. Zij hadden net die dag een advertentie geplaatst en ik heb ze meteen gebeld. Het was een leuk gesprek en het bleek dat zij 8 puppies hadden van toen 2 weken oud, en daarbij zaten ook twee tricolor reutjes. We hebben meteen een afspraak gemaakt om te komen kijken, en dat kon zelfs dezelfde middag nog. Freek zag het ook wel zitten en zo reden we samen op zaterdagmiddag naar Twijzelerheide, dat een reis van meer dan twee uur werd door allerlei wegwerkzaamheden.
Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen en bleken pas de tweede kijkers te zijn, en de eersten die voor een reutje kwamen. We hadden dus eerste keuze uit het nest, geweldig. We mochten meteen naar de puppies. De honden zaten allemaal buiten in de kennel, want hun huis is erg klein. De manier waarop ze echter met de honden omgingen gaf ons veel vertrouwen. De moederhond ontving ons blijmoedig en ook de andere honden waren allemaal erg vrolijk, lief en aanhankelijk. De puppies lagen er prima bij, lekker onder de warmtelamp, en zagen er lekker doorvoed uit. We kregen de beide reutjes in onze handen en mochten kiezen welke we wilde. We hebben de pup genomen die het minst op Didi leek, met een mooie spot op z’n koppie.



We hebben afgesproken dat we de pup tussen de 7 en 8 weken kunnen ophalen, nadat de eigenaar er zeker van is dat de pups goed zelf kunnen eten en drinken.

Da’s dus afwachten maar, en dan is 5 weken wachten wel erg lang hoor! Ik kijk af en toe op internet naar foto’s van het nest, maar er staan alleen maar foto’s op van de puppies die nog niet verkocht zijn, dus dat is jammer. We hebben ook al een naam: Dex(ter), hahaha….

Vandaag is het zaterdag 15 november en zijn de pups 5 weken oud. Ik kon het niet meer houden, dus heb even naar de familie Bouma gebeld hoe het met de puppies gaat. Het bleek erg goed met ze te gaan. Ze beginnen al rond te lopen en te spelen en eten al brokjes, dus dat is veelbelovend. De heer Bouma maakt vandaag of morgen een paar foto’s van onze pup en mailt die naar ons toe!

Nog twee weken………..zucht……..

Papa is overleden

Vrijdag 27 juli 2007 wordt papa, nadat hij al langere tijd heel veel last van pijn in zijn buikstreek had, opgenomen in het CWZ te Nijmegen.
Er volgen onderzoeken en hij krijgt bloed toegediend, want zijn HB is zeer laag en hij is vreselijk moe. Al veel eerder is vastgesteld dat hij een zeldzame ziekte had die zijn rode bloedlichaampjes afbreken, maar zolang hij daar geen last van had, was er volgens de arts, dr. Jansen, niets aan de hand.

Papa heeft een aantal jaren geleden prostaatkanker gehad. Hij was echter bij het laatste onderzoek "schoon" en de arts verzekerde hem dat hij hieraan niet zou doodgaan. In de onderzoeken die nu volgend blijkt dat de bestralingen echter wel de wand van zijn blaas hebben aangetast, vandaar de pijn in zijn buik. Een catheter brengt hier wat verlichting. Er volgen nog veel meer onderzoeken, een leverpunctie, want hij ziet zo geel als een zonnebloem, er wordt een klier onder zijn sleutelbeen uitgehaald en er wordt een beenmergpunctie gedaan. Ondertussen wordt er iedere dag een nieuwe zak bloed gegeven, dit verdwijnt echter net zo hard weer.

Ondertussen wordt papa steeds vermoeider. We knuffelen veel, we houden van elkaar, ook dat wordt nog eens uitgesproken dat is fijn. Jan gaat nog een keer mee naar het ziekenhuis en komt er opgelucht van terug. Het is hartstikke moeilijk om op te bellen, wat moet je zeggen. Even gewoon met opa knuffelen is veel beter. Bart vindt het denk ik moeilijk, hij wil niet mee. Hij verwerkt het op zijn eigen manier, dat mag!

Donderdag 16 augustus zijn alle onderzoeken afgerond, en wordt de familie om 16.00 uur bij elkaar geroepen door de arts. Met zijn allen bij elkaar in de kamer van papa, die dan alleen op een kamer ligt, wordt ons verteld dat de kanker is teruggekeerd en zich in alle organen heeft genesteld. De doktoren kunnen er niets meer aan doen, omdat ook de lever is aangetast en de toegediende medicijnen niet aan zou kunnen.
Verschrikkelijk nieuws........
Als de dokter later weg is zegt papa tegen ons dat hij wil dat het nu ook zo snel mogelijk afgelopen is. Hij zegt dat hij geen bloed meer zal nemen en ook geen medicijnen, alleen eventueel iets tegen de pijn. Wij hebben hier vrede mee en begrip voor.
Hij is nu zo moe, dat hij zijn ogen bijna niet open kan houden.
Freek en ik gaan terug naar Zaandam om het de jongens te vertellen.

Vrijdag 17 augustus wordt ik 's avonds door Frank gebeld dat het helemaal niet goed gaat met pa. Hals over kop rij ik naar Nijmegen, waar ik om 00.00 uur aankom. Bij papa op de kamer aangekomen horen we dat hij enige tijd rechtop heeft gezeten en dat hij hiervan waarschijnlijk onwel is geworden door het lage HB-gehalte. Hij begroet ons nog wel, en we zijn 's nachts tot 04.00 uur in het ziekenhuis. Hij slaapt echter heel rustig, en we besluiten naar huis te gaan om ook wat te slapen.

Zaterdag zijn we een paar keer op bezoek geweest, hij was heel moe en kon niet meer veel zeggen. Eén keer zag hij ons zitten en zei: ga toch naar huis! Nog een andere keer keek hij ons aan en zei: waarom duurt het zo lang? Dat wisten wij ook niet. Hij bleef aardig stabiel en lag er rustig bij.

Zondagochtend 19 augustus heeft mama om 10.00 uur het ziekenhuis gebeld en de verpleegkundige zei dat hij er nog steeds stabiel bij lag. Zonder haast zijn wij toen om 12.00 uur naar hem toegegaan. We wilden net zijn kamer opgaan toen de verpleegkundige er uit kwam hollen, ze zag ons en zei: "ik wilde jullie net bellen, het gaat helemaal niet goed, ga er snel heen". Wij snelden naar binnen, hij had een bloeding gehad, lag op zijn zij en bloedde uit zijn neus. Ik ben naast hem op het bed gaan zitten en heb hem nog vastgehouden en gezegd "het is goed pa, ga maar, we houden van je en zien je in de sterren". Ik weet niet of hij het nog heeft gehoord, hij voelde al zo koud aan. Een paar tellen later heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen en is om 12.30 uur overleden.

We hebben een hele tijd met zijn drieën in een apart kamertje gezeten om tot rust te komen. Susanne was ook mee, die wilde altijd mee naar opa, gewoon handje vasthouden en erbij zitten. We hebben Brigitte gebeld, die met Jasper thuis was en ik heb Freek gebeld die meteen met Jan naar het ziekenhuis is gekomen. Nadat papa was verzorgd en goed gelegd in bed hebben Jan en Susanne papa ook nog even gezien en aangeraakt, heel dapper en goed was dat.
's avonds hebben we veel gehuild, maar ook gelachen om leuke herinneringen. Onvermijdelijk maak je zelfs al plannen voor de toekomst voor mama; wat ze nu allemaal kan doen dat papa niet leuk vond........ erg hè? Zal wel een soort van overlevingsmechanisme zijn.


Maandag volgt dan meteen al het geregel met betrekking tot de uitvaart. Je hebt geen tijd om tot jezelf te komen, het te laten bezinken. Ik logeer maar steeds bij Frank en Brigitte, ik kan niet steeds op en neer rijden, is veel te vermoeiend.
Mama houdt zich goed, tot nu toe, ze is sterk!
We hebben de uitvaartonderneming gebeld en 's middags kwam Joke Peters om de eerste dingen door te spreken, de kaart uit te zoeken enz.
Frank heeft een foto gemaakt van twee beeldjes die pa heeft gegoten en die hij graag op de kaart wilde hebben: één van een boeddha en één van een judo-groet (Bart heeft overigens onder deze beeldjes ooit met rode stift geschreven: VOOR BART). Pa heeft in het ziekenhuis gezegd dat Bart en Jan allebei een beeldje moeten krijgen. Lief!

Dinsdagavond ga ik naar Zaandam, even een paar dagen naar huis, voor de avondwake donderdag om 18.00 uur en de crematie a.s. vrijdag om 14.00 uur.

Woensdag heb ik besteed om een mooi verhaal op te schrijven over hoe Frank en ik onze vader herinneren, dit zullen we bij de uitvaart voorlezen. Het is een mooi verhaal geworden:

Lieve papa,

Gekke papa, leuke papa, stomme papa, maar altijd lieve papa
Wat hebben we een leuke tijd met elkaar gehad
Een warm nest, altijd welkom

Onze herinneringen aan jou zullen zijn van een vader die altijd bezig was:
Op de instrumentmakerij van het Radboud, met Theo Arnoldussen en Schoester waar je nog van die schitterende klokken en barometers mee hebt gemaakt. Allemaal handwerk, van het frezen van de radertjes tot het uitsnijden van de ornamenten en alles volgens originele tekeningen.
Jij vond het altijd leuk als we even langskwamen en keken wat je aan het maken was, daar hebben we best wat technische kennis van opgedaan.

Ook bezig met het maken van de mooiste vliegen voor het vissen, het gieten van loodjes en jiggen, het maken van ogen op hengels dat je zó zorgvuldig deed.
Dat je naar Boxmeer moest, om voer en maden te halen, die dan vervolgens in potjes in de koelkast lagen te kronkelen, het voer dat in emmers in de keuken moest worden gemengd, waarop mama zei: Hénk, niet knoeien, want zij moest altijd de rotzooi opruimen. Dan ging je met je vrienden naar viswedstrijden (en won ook nog vaak wat) of naar Vinkeveen.

De Optimist en de Kolibri die je hebt gebouwd bij je stand-by en surrogaat-zusje Riet in de garage, de roeiboten en de bijbehorende trailers, want anders konden we er niet mee op vakantie, alles maakte je zelf, ongelooflijk handig was je in al die dingen, heerlijke jaren hebben we er in gevaren.

En dan natuurlijk onze gezamenlijke judo-tijd, die eigenlijk onze hele jeugd heeft geduurd.
Jij had in je jeugd al een blauwe band gehaald en was toen gestopt. Toen Frank een jaar of 6 was ben je bij De Nijmeegse Judovereniging verder gegaan en begon Frank ook met judo. Later gingen jullie bij Willem Visser trainen en ben ik zelf ook begonnen; een gouden tijd was dat waar je een hoop waardevolle vrienden aan hebt overgehouden. Jij bent zelfs tot de 4e dan gekomen, zelf nog judoleraar geworden en hebt een aantal jaren je eigen schooltje Fujisan gehad.
Intens geïnteresseerd in de oosterse wijsheden, wij vonden je een bijna boeddha.

Maar het water bleef altijd trekken. Later, toen wij de deur al lang uitwaren, heb jij je nuttig gemaakt in allerlei besturen: de visclub, de watersportvereniging en wat nog meer. De zeilboot ging de deur uit en er kwam een motorboot voor in de plaats, eerst een kleintje, later een grote, uiteraard, en alles wederom prima voor elkaar, met het beste van het beste.
Want zo kennen wij je ook, alle dingen die je deed of had, moeten van het beste materiaal zijn, ook je fototoestel en je schilderspullen.

Buiten alle dingen die je actief deed, kennen wij je ook als een stille en bedachtzame man, een man van weinig woorden, maar met diepe gronden. Je kon uren stilzitten en voor je uitkijken.
Ook niet altijd een makkelijke man, vooral niet voor mama, want jij moest altijd je zin hebben, en kreeg die ook, want zo is mama dan weer, als jij maar gelukkig was.

Tegen ons zei je altijd "ik ga dood op mijn 65e". Maar dat ging mooi niet door. De laatste jaren heb je het echter niet makkelijk gehad en de laatste weken dat je nog thuis was heb je ook veel pijn gehad. In het ziekenhuis bleek helaas na een aantal onderzoeken dat ze je niet beter konden maken en dat je héél erg ziek was. Toen dat je duidelijk was wilde je ook dat er snel een einde aan kwam en bent gestopt met alle medicijnen. Wij vonden dat heel moedig en hadden daar alle begrip voor. Gelukkig heb je geen pijn gehad.

In het ziekenhuis hebben we goed afscheid van elkaar kunnen nemen
We hebben lieve dingen gezegd en elkaar veelvuldig geknuffeld
Er is niets onbesproken gebleven, maar dat was er ook niet

Papa, je hebt ons veel geleerd, maar bovenal één heel belangrijk ding: respect, respect voor alles en iedereen.

Lieve papa, we zullen je enorm missen
Maar elke keer als we naar het sterrenbeeld de Grote Beer kijken, zullen we, zoals met je afgesproken, aan je denken met een glimlach…..

Morgen zullen we de dienst officieel afmaken, het wordt denk ik heel mooi.
Donderdag ben ik weer terug gegaan naar Nijmegen waar om 18.00 uur in het crematorium een avondwake was. In eerste instantie vond ik dat eigenlijk maar niks, maar het was uiteindelijk heel mooi. In de ontvangstruimte waren zitjes met thee en koffie, en in een zijkamertje lag papa heel mooi opgebaard in een open kist met alle kransen die er waren gestuurd omheen geschikt. Hij had zijn “gewone” kleren aan, die hij graag droeg. Ik wilde eerst niet kijken hoe hij er uit zag, maar heb het toch maar gedaan. Hij lag er vredig bij, maar ik herinner me hem toch liever anders, en dat doe ik ook. Tot mijn grote verbazing en vreugde kwamen er héél veel mensen, dat was geweldig en had ik helemaal niet verwacht omdat de crematie de volgende dag al was. Fijn voor ons allemaal, deze steun!

De volgende dag werden we om 13.30 uur ontvangen op het crematorium en naar de zaal geleid. Deze was best groot en bleek achteraf helemaal vol te zitten. Na een inleiding van de uitvaartleidster waren we zelf aan de beurt met onze “verhalen”, gelardeerd met muziek. Eerst Brigitte, toen Freek en uiteindelijk Frank en ik, om beurten een stukje van het verhaal en afgesloten door “Mooie Dag” van Blof. Daarna konden de gasten afscheid nemen en wij uiteindelijk ook. Met een laatste klopje op de kist, verlieten ook wij de zaal.
De aansluitende condoleance vond ik geweldig. Ongelooflijk veel mensen zijn er gekomen om afscheid van papa te nemen en ons sterkte te wensen!
Nu moeten we het verder zelf doen………

Een aantal maanden later, is een datum gekozen om de as te verstrooien op het strooiveld van het crematorium. Foutje. Hadden we niet moeten doen als je het mij vraagt. Ik vond het vreselijk, zo’n grote(!) pot met as die je dan op een veld strooit waar een uur later weer mensen overheen lopen. Bah. Als ik dat had geweten.
Pa had er misschien nog wel om kunnen lachen, iemand deed voor hoe je moest strooien zodat het niet allemaal ineens op een hoopje eruit valt, maar het waaide nogal, dus toen wij aan de beurt waren zaten alle schoenen onder de as. Zeker niet aan te raden!!! Achteraf hadden we liever de as meegenomen en over de Maas gestrooid, maar ja.

We kijken nog vaak omhoog ’s avonds of we de grote beer kunnen zien en even hallo te zeggen! Dat was een puike afspraak.

Vakantie 2007

April 2007
In april hadden we besloten dat we dit jaar in de grote vakantie naar Zweden zouden gaan. Daar kun je nog lekker in het wild kamperen en dat leek ons wel wat, heerlijk rondrijden en kamperen waar het uitkomt.
In mijn grote enthousiasme heb ik meteen een fantastische route uitgestippeld, compleet met kamperen op een "avontureneiland" in de middle of nowhere.
Omdat we Didi ook mee willen nemen moeten we een aantal inentingsmaatregelen nemen. Buiten de normale entingen en de Rabiës enting die ze in november al heeft gehad moet er dan een bloedproef worden gedaan om te kijken of er wel genoeg anti-stoffen tegen rabiës zijn aangemaakt.
Ondanks de waarschuwing van de dierenarts dat dit bij jonge honden wel eens niet het geval kan zijn, viel het ons toch rauw op het dak dat dit bij Didi inderdaad het geval was. Opnieuw enten dus, in ieder geval, maar niet naar Zweden dit jaar, omdat er een wachttijd wordt aangehouden tussen de enting en de bloedtest van 4 maanden. En dat halen we dus niet voor de vakantie............

Wat een pech en waar moeten we dan heen? Toevallig heb ik een tijdje geleden in de krant een artikel gelezen van mensen uit Hoorn ofzo, die een camping gingen beginnen in Luze in Tsjechië en in februari van dit jaar daarheen zijn geëmigreerd om dit op te zetten. Het schijnt een prachtig land te zijn, goed klimaat in de zomer en ook nog eens niet te duur! Op internet een en ander uitgezocht en uitgekomen bij camping Kovarna in Cérvena Recice, die door alle gasten in het gastenboek op internet wordt aangeprezen. Lijkt een leuke camping en ik heb er maar een week gereserveerd. Van daaruit kunnen we misschien naar die nieuwe camping in Luze, ligt er ca. 100 km vandaan.

6 juli
Bart en Jan hebben inmiddels vakantie. Bart gaat over naar 3 gymnasium en Jan gaat naar 1 gymnasium. Klasse! Die hebben allebei hun vakantie verdiend.

Een week of twee geleden is er in Tsjechië vogelgriep uitgebroken. Het is dus nog maar de vraag of we daar volgende week naar toe kunnen. In het slechtste geval kunnen we er wel in, maar mag Didi er niet meer uit en dat willen we natuurlijk niet. We zullen het nog maar even aanzien.
Het weer in Nederland is momenteel bar slecht, zwaar bewolkt, 17 graden en veel regen. Bah. Ik moet nog 3 dagen werken en dan heb ik vakantie.
Mocht Tsjechië niet doorgaan, dan gaan we denk ik maar gewoon naar Frankrijk, of Italië (als de zon maar schijnt!)

Paardje!!!!!!!!

17 juni 2007

Omdat ik door mijn knie gestopt ben met tennissen heb ik besloten mijn oude en eigenlijk lievelingshobby weer op te pakken. Paardrijden.
Maar omdat ik nou eenmaal een verwend kreng ben, wilde ik niet op een manege rondjes gaan rijden. Omdat tegenwoordig alles op marktplaats staat aangeboden ben ik daar gaan zoeken naar iemand die een paard heeft en te weinig tijd om er 7 dagen per week op te rijden, net als vroeger.
Mijn eerste contact was met iemand die zijn paard in de Beemster had staan maar een beetje veel praatjes had, dat heb ik dus maar niet gedaan. En maar goed ook. Kort daarna heb ik ook via marktplaats een heel leuk meisje gevonden die haar paard in Landsmeer heeft staan en ook iemand zocht. Na een leuk telefoongesprek hebben we afgesproken en kennis gemaakt. Ze heet Marlies en haar paard heet Nagoya en staat bij een familie in Landsmeer die een aantal boxen heeft verhuurd. Heel lief paard.
Het klikte wel tussen ons en omdat het vies weer was en er niet gereden kon worden hebben we gezellig met het paard gewandeld. Ze staat tegenover de ingang van het Twiske!!! Daarna afspraak gemaakt voor de week erna om te rijden.

30 juni
Nadat Marlies eerst even heeft gereden ben ik er dan opgestapt. Dat was wel even geleden zeg, zeker zo'n jaar of zes of zo. Van de vorige keer kon ik me nog herinneren (toen had ik ook een hele tijd niet gereden) dat ik verschrikkelijk veel spierpijn heb gehad, dus ik heb het rustig aan gedaan, twintig minuten rijden en er weer af. HEERLIJK, waarom ben ik er eigenlijk ooit mee opgehouden?? O ja, tijdgebrek! Marlies was aangenaam verrast dat ik zo goed kon rijden, dat was leuk, want dat weet je inderdaad maar nooit. We hebben afgesproken dat ik Nagoya 3 dagen per week ga rijden en Marlies voorlopig 4. Ze is echter pas zwanger en weet niet hoe lang ze het vol gaat houden, maar dat zien we dan wel. Voorlopig ga ik maandag, woensdag en zondag rijden. Toppie.
Och, och, ik was nog niet thuis en ik voelde de spierpijn al aankomen. Was niet zo erg als de vorige keer, maar toch loop je een aantal dagen met behoorlijk pijn in je opgerekte liezen!
Eind van de week ga ik voor het eerst alleen en zal ik eens wat foto's maken. Ik denk dat de kids binnenkort ook wel even willen kijken, en Freek en Didi ook........

Onze familie anno 2007

Onze familie is een combinatie van de Helders en de Hovings en bestaat momenteel uit de volgende personen:

De Helders uit Zaandam:

Freek Helder, Tanja Helder-Hoving, Bart en Jan


(Vibeke, Bart en Jan)


(Freek met Didi)


(en dit ben ik)

De Helders uit Huissen:
Jan Helder, Marijke Helder-Pietersen, Malou en Eva

En dan hebben we nog:

Vibeke Helder uit Amsterdam, samenwonend met
Eilian Huisman

Heili Helder uit Beuningen (momenteel)

Rita de Ridder-Helder, getrouwd met
Nico de Ridder

De Hovings uit Nijmegen:
Opa Henk Hoving en oma Corrie Hoving-Gerrits

Frank Hoving, Brigitte Peperkamp, Susanne en Jasper


(Jasper)

Voorste kruisband ellende

4 maart 2006

Ik heb me met dubbelpartner Wendy Heykoop ingeschreven voor het Vonk Sport Open Tennistoernooi, dat werd georganiseerd op onze tennisclub LTVZ. We zouden uitkomen in de DD7 en zouden ze eens allemaal een poepie laten ruiken……….
Het begon voorspoedig, de eerste partij wonnen we van Anny Ronday en haar partner.
Een paar uur later de tweede partij. We waren net lekker op dreef toen ik bij het net een bal recht op mijn gezicht af kreeg en ik snel weg moest draaien. Krak zei mijn knie en ik lag op de grond. De pijn viel wel mee, maar de schrik sloeg me om het hart (in 1987 mijn voorste kruisband van mijn rechter knie kapot met veel ellendige nasleep). Ik besloot niet verder te spelen en ben naar binnen gehinkeld.
Eenmaal binnen ijs erop gelegd en even gezeten, na een kwartiertje niet meer erg pijnlijk en mijn knie werd ook niet echt dik. Mazzel, dacht ik nog, zeker een beetje verrekt.

Thuis een weekje ijs erop gedaan, en nog een weekje rustig aan gedaan. Op mijn werk ging ik ondertussen nog wel een paar keer door mijn knie toen ik met een draaibeweging op mijn stoel ging zitten en ik bleef ook wel een instabiel gevoel houden, maar ik zocht daar niet echt iets achter. Tot ik op een goeie dag met Bart aan het stoeien was en na een beetje “karate” waarbij ik op mijn linker been stond en rechts een trap wilde uitdelen, ineens op de grond lag. Oei, niet leuk, pijn. Maar weer ijs erop.
Toen op 21 maart maar eens een afspraak bij een sportfysiotherapeut gemaakt, die wat testjes heeft gedaan. Hij kon echter niets vinden en stuurde me weer naar huis met: rustig aan!

Ook met het uitstappen uit de auto waarbij je dus ook je onderbeen ten opzichte van je bovenbeen draait ging het af en toe mis. Ik werd er niet goed van, het duurde wel erg lang. Ik wilde weer tennissen!

26 april 2006
Uiteindelijk een afspraak bij de huisarts gemaakt en de zaak uitgelegd, uiteraard ook verteld dat ik aan mijn rechter knie ook al een kruisbandreconstructie heb gehad. Hij besloot meteen een MRI te laten maken.
Daar kon ik op 11 mei terecht en ze hebben ook meteen een paar gewone röntgenfoto’s gemaakt. Op 18 mei kon ik de huisarts bellen voor de uitslag; de assistente zei: “ja, je knie, nou kom vanmiddag maar even bij de dokter”. Ik nog zo stom om niet eens te vragen wat de uitslag was. ’s Middags bij de dokter bleek dat mijn vkb afgescheurd was. Dat was wel schrikken, ik had het ergens toch niet echt verwacht. Ik dacht toch een behoorlijke verrekking van een band, of misschien gescheurde meniscus of zo. Het kwam wel hard aan, eigenlijk.
De dokter vroeg wat ik wilde, laten maken of gaan trainen (die muts zei ook nog dat ze een heel aantal mensen kende die uitstekend zonder vkb konden sporten, zelfs voetballen. Het is belachelijk maar ze proberen het gewoon, ik moest me echt inhouden, zonder kruisbanden kun je echt niet sporten, dat gaat een keer fout!!!). Ik heb gezegd dat ik er nog even over moest nadenken……….. Ik kon altijd terugkomen voor een verwijzing naar de orthopeed.

Toen ik het thuis vertelde en er over had nagedacht was toch snel duidelijk dat de zaak maar gerepareerd moest worden. Je kunt toch moeilijk tot je dood naar de sportschool om je spieren te blijven trainen, nietwaar? En als je het niet doet en je gaat steeds door je knie, wordt je knie daar beslist niet beter van! Dus verwijsbriefje gehaald en afspraak bij de orthopeed in het Zaans Medisch Centrum gemaakt.

Vrijdag 2 juni 2006
Ik kon er gelukkig vrij snel terecht, op 2 juni al. Aardige jonge kerel, dr. Jan van der Aa. We hebben daar de MRI gezien en daar zag je precies dat de vkb doormidden was. Na mijn vraag waarom ik bijna geen pijn had, mijn knie niet echt dik werd en ik zonder pijn kon lopen antwoordde hij dat de vkb op een plaats was gescheurd waar blijkbaar niet veel weefsel was beschadigd. Geluk dus. Besproken wat ik wilde dat er gebeurde. Conclusie: reconstructie. Hij vond het ook verstandig en zei ook nog dat het niet echt goed voor je knie was als je er steeds doorheen ging en toch steeds je knie er mee beschadigde. Hierna heeft hij nog schuiflade- en Lachmantest gedaan (zie plaatje) en toen kon je duidelijk zien dat mijn onderbeen echt naar voren kon worden gebracht, brrr (hij deed dit overigens ook even met mijn gerepareerde rechter been, en daar werd ik ook niet blij van, die ging ook weer een heel eind de verkeerde kant op).



Hij heeft de operatieprocedure nog eens uitgelegd. De operatie wordt via een kijkoperatie uitgevoerd. Daarbij wordt een buis in de knie gebracht die via een camera met een monitor is verbonden. Er worden drie kleine sneetjes van ongeveer een cm in de huid gemaakt; via het eerste sneetje gaat de artroscoop en vocht naarbinnen. Het tweede sneetje zorgt voor de afvoer van het vocht. Via het derde sneetje kunnen instrumenten in de knie worden gebracht. De operatie wordt onder "bloedleegte" uitgevoerd. Het bloed wordt uit het operatiegebied weggestreken en met een opgepompte bloeddrukband wordt het gebied "bloedleeg" gehouden. De nieuwe kruisband wordt gemaakt van twee pezen van de hamstrings, de semitendinosis- en de gracilispees. Die bevinden zich aan de binnenzijde van de knie en worden via een apart sneetje boven de knie uitgenomen. Dan wordt er een snee van circa 4 cm gemaakt waardoor met behulp van een richtapparaat een boorkanaal in het onderbeen gemaakt wordt waar de pees doorheen wordt getrokken. Met een ander richtapparaat wordt een boorkanaal in het bovenbeen gemaakt. Voor het vastzetten van de pezen wordt gebruik gemaakt van een oplosbaar staafje in het bovenbeen waar de -dubbelgevouwen- pezen overheen liggen (zie plaatje). In het onderbeen worden de pezen vastgezet met een oplosbare schroef (en eventueel een kram). Dus niet zoals bij mijn andere knie met de kniepees en stukjes daaraan vastzittend botweefsel. Dit schijnt sneller te herstellen. Er worden maar een paar kleine sneetjes gemaakt, dus ook je hele knie ligt niet open, het gebeurt met een soort kijkoperatietechnieken. Wel een verschil! Je ligt tegenwoordig niet langer dan drie dagen in het ziekenhuis, dan kun je weer naar huis en is het revalideren geblazen………. Dit gebeurt de eerste 6 weken grotendeels in het ziekenhuis op de afdeling fysiotherapie, waar je een aantal maal per week moet komen trainen.



Daarna vroeg hij wanneer ik wilde dat het gebeurde. Ik had op de website van het ziekenhuis gezien dat er een wachtlijst van een paar maanden was, dus ik had me voorbereid op na de zomervakantie of zo. Voor de gein zei ik: doe maar morgen. Hij pakte zijn telefoon en ging even bellen. Toen zei hij “morgen kan nog niet maar ik heb nog een plekje op de 27e juni”. Mijn mond viel bijna open van verbazing. Zo snel! Oeps, vóór de vakantie dus. Niet zo leuk voor de rest van de familie, maar dit moet toch echt gebeuren, echt lekker loop ik namelijk niet, ik moet zó uitkijken dat ik niet verkeerd draai, stap of uitglijd. Ook niet zo tof met mijn werk, maar aan de andere kant is de vakantieperiode meestal niet zo heel erg druk, dus kan het wel. Nou ja, het moet gewoon!
Handje geven en wegwezen was het daarna. De assistente geeft meteen allerlei papierwerk mee, dat is prima geregeld.
Voor dat ik het ziekenhuis verlaat, moet ik nog even langs bij “opname” waar meteen de operatiedag vastgesteld wordt en ik nog meer papieren mee krijg.

Thuis even uitpuffen, iedereen bellen om het te vertellen en de papieren eens bekijken. En even alles op een rijtje zetten:
• maandag meteen bellen voor een afspraak bij fysiotherapie in het ziekenhuis waar je “krukkeninstructie” krijgt en een brace wordt aangemeten;
• alvast krukken halen bij de thuiszorg;
• afspraak maken met de anesthesist en vragenformulier invullen voor de anesthesist.

Over pech gesproken, per 1 januari over gegaan naar een andere verzekering en fysiotherapie maar uit het pakket gegooid omdat ik dat al 20 jaar niet nodig heb gehad………. Dat wordt nu dus vet dokken!

Woensdag 7 juni om 09.00 uur afspraak bij de anesthesist om de verdoving te bespreken. Ik ben gewogen en gemeten, hart en longen geluisterd, vragenformulier gecontroleerd. Alles goed. Ik kan kiezen tussen een ruggenprik of algehele verdoving. Ik had gelezen dat je ook een ruggenprik met een slaapmiddeltje kunt krijgen en heb daar om gevraagd. Dit werd echter afgewezen omdat er toch vaak ongelukjes mee gebeuren. Daarom toch maar gekozen voor algehele verdoving, een ruggenprik lijkt me in dit geval niks omdat er geboord en gehakt wordt en dat wil ik niet horen, en de operatie duurt ook nog eens anderhalf uur, dus………

Hierna even langs bij de thuiszorg om krukken op te halen, die tot mijn verbazing gratis uitgeleend worden.

Vrijdag 9 juni om 14.00 uur een afspraak bij de fysiotherapeut in het ziekenhuis. Hier is een klein foutje gemaakt want ze hebben me ingepland voor een krukkeninstructie die je krijgt als je een kijkoperatie aan je knie krijgt. Geeft niet, ik mag even wachten en dan wordt me meteen een brace aangemeten; ben ik meteen klaar en hoef ik niet meer terug te komen. Vreselijk aardige vrouw. Nog even wat vragen gesteld over de revalidatie en ze legt nog een keer uit wat er precies wordt gedaan, als je bij de orthopeed zit gaat dat toch het ene oor in en het andere oor weer uit of zo, je onthoudt maar de helft. Ik hoor hier dat de hamstringpees ter hoogte van de knie wordt gestript (en dat die als een worm weer gewoon aangroeit…) en niet zoals ik dacht aan de achterkant van mijn been. Prima allemaal, ik kan niet anders zeggen. Voor de revalidatie wordt je de eerste 6 weken twee keer per week in het ziekenhuis verwacht om te komen oefenen met een groepje mensen die allemaal met hetzelfde euvel zitten, zodat je elkaar lekker kunt stimuleren en ook kan vergelijken en vragen stellen etc. Na die zes weken blijken de meeste mensen de rest van hun revalidatie voor een groot deel ook in het ziekenhuis af te maken. Voor mij wel gunstig, omdat het zo lekker dichtbij is.
Voordat ik naar huis ga, moet ik nog even met krukken trap op en trap af oefenen!

Nu is het wachten tot de operatie. De 23ste kan ik tussen 11.00 en 12.00 uur bellen hoe laat ik de 27ste voor de operatie in het ziekenhuis wordt verwacht. Voorzichtig aan nu, en proberen niet door mijn knie te gaan deze weken……….23 juni breekt als snel aan en ik wordt de 27e verwacht ’s ochtends om 07.30 uur. De 26e bellen ze nog een keer om te zeggen dat het wordt verzet naar 10.15 uur. Nou, dat is ook nog wel nuchter vol te houden. ’s Avonds tas inpakken en dan ben ik er helemaal klaar voor. De afgelopen paar dagen toch wel zenuwachtig geweest, maar dat is nu wel voorbij.

Dinsdag 27 juni 2006
Ik meld me netjes om 10.15 uur op de afdeling UGOR (Urologie, Gynaecologie, Orthopedie) waar ik wordt ingeschreven en naar m’n kamer gebracht die ik deel met drie anderen. Operatieschortje wordt gebracht en ik kan me rustig klaar gaan maken, zal niet zo lang duren beweren ze. Ik sta dus rustig wat te kleppen en dan komt ineens de verpleegster “ja, je bent aan de beurt hoor, we kunnen gaan!”. Oeps. In een halve minuut ben ik natuurlijk helemaal klaar, snel pilletje slikken en het bed in. Ik word meteen weggebracht. Freek loopt nog een stukje mee.








Na een heleboel gangen beland ik in de voorbereidingskamer voor de OK. Het is nu half twaalf. Ik vertel dat ik een koukleum ben en ik wordt heerlijk ondergestopt met warme(!) moltons, heerlijk, ik mag zelfs mijn sokken aanhouden. Na een minuut of vijf wordt ik opgehaald. Ik de OK laten ze het matje waar ik op lig vollopen met heerlijk warm water! Service! Ik wordt aangesloten op de apparatuur, iedereen staat al klaar, dat gaat snel joh, ik krijg een infuusje, even later een kapje met zuurstof en nog even later wordt ik al weer wakker. Het is dan 14.00 uur. De operatie is voorspoedig verlopen en ik wordt teruggebracht naar de afdeling. Freek is al gebeld en hij komt naar me toe. Ik wil nog een beetje slapen…..



Als ik een beetje wakker ben voel ik me prima, geen enkele last van de narcose. Ik vraag wat te drinken en krijg wat water. Dat valt goed, dus ik wil meer…….ik mag thee, dat valt ook goed en na wat aandringen mag ik ook een beschuitje. Hèhe! Heerlijk. Om vier uur komt Freek terug met Bart. Helaas kunnen we mijn knie nog niet bekijken want die zit tot mijn enkel in een drukverband. Tussendoor weer lekker slapen, ik voel me prima. Om zes uur weet ik zelfs brood te regelen. Hahaha. Klein minpuntje, ik moet nodig plassen en het lukt niet op de po en ook niet op de postoel. De verpleegster komt met een apparaat meten hoeveel er in mijn blaas zit en dat is meer dan een liter. Nu moet ik een katheter. Dat is mooi balen, de vorige keer dat ik in het ziekenhuis lag had ik dat ook en daar heb ik lang last van gehad. Maar het helpt natuurlijk wel!
’s Avonds komt Freek alweer, nu met Jan en Vibeke. Lief hoor! Beetje tv gekeken en na een morfineprikje best lekker geslapen.

Woensdag 28 juni 2006
Na het ontbijt mag de katheter eruit, een ook het infuus en de drain die nog in mijn been zit. Het verband gaat er dus af. Onder het verband zit een netje met een verbandje. Dan weet je nog steeds niets. Ik heb overigens niet veel pijn, kan zelfs op eigen kracht mijn hele linkerbeen optillen en heb stiekem al geprobeerd of ik een beetje kan buigen en strekken want dat moet straks met de fysiotherapeut ook……..brrr, daar zie ik wél tegenop……




Dat til ik het netje en verbandje op en zie ik de wond. ……….. Ik had me toch wel voorbereid op een paar sneden en wat hechtingen, maar ik vond alleen drie kleine gaatjes en een minuscuul klein sneetje van ik denk 2 à 3 cm. Het is ongelooflijk. Hoe kunnen ze daardoor nou zo’n operatie uitvoeren, petje af.




Nu wachten op de fysiotherapeut. Die komt om een uur of twaalf pas. Om een uur of tien kan ik het in bed niet meer uithouden en probeer even of ik mijn been uit bed kan hijsen. Ik heb al geprobeerd of ik ‘m op eigen kracht op kan tillen en dat was geen probleem. Dit lukt gelukkig ook. Dat is wel fijn, want je ligt maar te liggen in dat bed. Stiekem ga ik even (op mijn andere been) staan terwijl ik me aan de vensterband vasthoud. Na een paar minuten maar weer terug in bed. Dan komt eindelijk de fysio. Hij vindt dat het er heel goed uitziet. Ik laat zien dat ik mijn been al op eigen kracht op kan tillen. Dan moet ik op de rand van het bed zitten en voorzichtig proberen even te buigen; ik kom tot 70 graden en dat is prima (ha, dat had ik lekker al geprobeerd). Dan moet mijn brace aan, maar die is te klein. Hij heeft nog een strakke steunkous en die trek ik aan. En dan lopen maar. Ah, wel eng, maar ik loop toch eigenlijk zo weg. Even een stukje de gang op en neer en weer terug. Hij is zeer tevreden!
Hij zegt ’s middags terug te komen en dan gaan we trap op en af lopen. En dan krijg ik de schrik van mijn leven……..hij zegt: en als dat goed gaat kun je wat mij betreft naar huis! Nee, dat wil ik dus niet, dat vind ik echt te vroeg. Maar eerst even afwachten hoe het traplopen gaat.

Tussendoor nog even een paar keer gelopen en opgedragen oefeningetje gedaan. Dan moet ik net boven mijn knieholte een kleine verhoging maken (met 3 spuugbakjes) en proberen mijn onderbeen drie tot tien keer op te tillen. Dat is heel zwaar, maar het gaat!

Als hij ’s middags terugkomt moet ik in de hal met krukken de trap op en af oefenen. Dat gaat heel goed en is veel makkelijker dan ik dacht. Hij vertelt me dat ik wat hém betreft gewoon vanavond naar huis mag als ik wil. Ik krijg alvast een afspraak mee om vrijdagmiddag om half vijf te melden bij de fysiotherapie in het ziekenhuis……..
Terug op mijn kamer vertel ik mijn twijfel aan de verpleegster en die zegt dat ik best nog een nachtje mag blijven en pas morgenochtend naar huis hoef als ik dat wil. En dat wil ik!
Freek komt om een uur of vier op bezoek met Bart en Jan en ook Carin en Ron komen even langs. Dat is leuk. Om een uur of vijf komt Van der Aa nog even langs om te vragen hoe het gaat. Hij vindt het er ook goed uitzien. Het blijkt dat ik maar één hechting heb die door de wond is gezigzagd, zodat het heel mooi aan elkaar zal groeien. De hechting los ook nog vanzelf op, dus geen ruk en trekwerk. Joepie. Hij vraagt nog of ik al weer zelf geplast heb, en dat is helaas niet zo. Door de pijn van die hechting, die heel erg trekt als ik ga zitten, kan ik niet plassen. Dit moet wel en anders krijg ik weer een katheter. Dat wil ik dus niet. Morgenochtend komt hij nog even controleren voor ik naar huis ga.
’s Avonds ga ik naar het invalidentoilet, daar is wat meer ruimte en zet ik een krukje onder mijn zere been. Dan heb ik gelukkig geen pijn en lukt het wel. Poeh.
’s Avonds tv gekeken en om een uur of half twaalf gaan slapen.
Morgenochtend om 10.00 uur mag ik naar huis. Dan ga ik lekker in de tuin zitten en lezen. Ha! Vrijdagmiddag moet ik om half vijf naar de fysio, dan zien we wat ik mag gaan doen aan het herstel.

Donderdag 29 juni
Van der Aa komt nog even langs voor een laatste controle en dan mag ik om 10.00 uur weg.
Het valt nog niet mee om thuis te zijn, uiteindelijk. Je zit dan maar alleen, kunt geen kant op en hebt geen afleiding meer, behalve je huisgenoten, die je ook niet de hele tijd wil lastigvallen. Ik was er de hele ochtend behoorlijk chagrijnig van. In het ziekenhuis zijn er in ieder geval nog mensen die nog veel ergere dingen hebben waar je mee kunt praten (zoals Frank (dak)Dekker, die naast me lag en tijdens het werk van een dak was gevallen en een aantal ruggenwervels en ribben heeft gebroken en helemaal in een gipscast zit). Maar ja, thuis heb je toch wel wat meer bewegingsvrijheid.
Ik heb voor 6 weken prikjes mee naar huis gekregen tegen trombose, die ik mezelf dagelijks moet geven. Ook nog wat pijnstillers meegekregen.
Het is best moeilijk om lekker te zitten op de bank of een stoel. Toch anders en pijnlijker dan in bed. Vooral mijn hamstring in mijn knieholte doet zeer als ik zit. Maar daar moet je even doorheen, denk ik, zal wel beter worden.
Ik heb braaf beenspieroefeningen gedaan en lekker gekoeld. Gelukkig is het heerlijk weer.

Vrijdag 30 juni
Niet lekker geslapen! Om het uur wakker met een stijf en pijnlijk been. Tegenvallertje. Ik neem meteen met het ontbijt een pijnstiller. Rest van de dag een beetje niks gedaan en gelezen. Gelukkig heb ik een hele dikke Ludlum om te lezen.
’s Middags samen met Freek naar de fysio geweest. Ik heb een nieuwe brace gekregen want degene die ik had was veel te groot. Hij heeft uitgelegd wat we de komende tijd allemaal gaan doen en een rondje langs de toestellen gemaakt. Vanaf dinsdag kom ik twee keer per week in een vkb-groep. Je kunt dan elkaars vorderingen zien en je aan elkaar optrekken.

Maandag 3 juli
Rustig weekend gehad. Bart is twee dagen bij Mischa geweest en Jan had dit weekend zijn jaarlijkse tenniskamp op de club. Niet veel gedaan, behalve een paar keer per dag oefenen, koelen en lezen. Ik verveel me nu al. Slapen is nog steeds afzien. Ik word om de paar uur wakker met pijnlijk stijf been, dat is behoorlijk vervelend. Overdag ben ik dan zo moe dat ik de hele tijd onder het lezen in slaap val. Lekker dan! Lopen gaat wel goed, zonder brace eigenlijk beter dan met omdat die gesp op een plek naast het lidteken drukt. Ik loop ook stiekem zonder krukken, die rotdingen. Oefenen gaat ook goed, been gaat al goed gestrekt en buiging is volgens mij al meer dan 90 graden.

Dinsdag 4 juli
Vanochtend om 08.00 uur naar de fysio. Zo, daar gaan ze er wel hard tegenaan. Had ik niet gedacht. Begonnen met been strekken en buigen. Het eerste wordt gecontroleerd door vlak boven je knieholte (onder je bovenbeen dus) een aantal plankjes van verschillende dikte te leggen en dan te proberen door het aanspannen van je bovenbeenspieren je hak los van de grond te krijgen. Dit lukte bij 3,1 cm. Dat vonden ze prima. Mede lotgenote Sarah, die 3,5 week geleden is geopereerd kwam pas bij 3,9 cm los! Dat is wel leuk dat vergelijken, dan ga je ook meer je best doen. Bij het buigen kwam ik tot 100 graden. Hierna wat balansoefeningen (tussen twee brugleggers) met o.a. een wankelplankje dat je in evenwicht moet houden, een ronde schijf met een bal eronder die je rond moet laten bewegen en op één been staan (met ogen dicht kon ik maar 5 seconden). Daarna strekoefening waarbij de tegen de muur moet staan en je kuiten de muur moeten raken. Hierna op de loopband, 5 minuten bij een snelheid van 1,5 km/uur (waarbij je alweer heel goed je been moet strekken). Tenslotte nog de legpress (2 x 15 keer met 10 kg) en een apparaat waarbij je je been 2 x 15 maal zijwaarts moet wegdrukken met gewicht eraan (2 kg) en daarna ook 2 x 15 maal achterwaarts. Het ging allemaal heel goed. ’s Middags heerlijk onder het lezen in slaap gevallen.
’s Nachts voor het eerst redelijk pijnloos geslapen.

Donderdag 6 juli
Vanochtend de pleister van de wond gehaald (dat mocht). Ziet er prima uit. Wat een verschil met die andere knie hè?




Om 13.30 uur naar de fysio. Zelfde oefeningen als dinsdag, nu zelf doen. Aan het begin van het uur is op je lijst ingevuld wat je die keer voor gewichten etc. aan de apparaten moet hangen en wat je moet laten controleren. Strekken los bij 2,9 cm, buigen 105 graden. Ik kreeg in het begin op mijn kop omdat ik even zonder krukken ergens naar toe liep. Dit mag helemaal niet! Uitgelegd werd dat je als je met een gebogen been loopt (wat ik blijkbaar deed) zonder krukken, je je kruisband erg belast en dat mag nog niet. Pas als je je been met lopen echt goed strekt mag je zonder krukken. Ik heb toen geklaagd over m’n brace, die zo pijn doet en dat ik er zo lullig mee loop, veel slechter als zonder brace. Laat maar zien, zeiden ze toen. Ze waren het er gelukkig mee eens. De brace mag af en hoeft niet meer om. Maar wél met krukken en goed uitstrekken! Yes.

Vrijdag 14 juli
Goed getraind deze week. Buiging is al 115 graden, strekken los bij 2,4 cm. Ik mag nu ook met één kruk binnen lopen. Bij fysio begonnen met squatten en de hometrainer. Rest van de oefeningen met meer gewicht. Slapen is nog steeds niet echt oké, hoewel er soms een goede nacht tussenzit. Ook gewoon op de bank zitten is nog steeds niet fijn, ook niet met een kussen eronder.


Juli t/m november

Het gaat hartstikke goed, twee keer in de week naar de fysio, vanaf half oktober nog maar één keer in de week. Ik kan mijn been in augustus helemaal buigen (verder dan mijn rechter). Oefeningen zijn nog steeds hetzelfde, maar langer en zwaarder en aan het eind van het uur steeds een minuut of 10 badmintonnen.
Eind november moet ik van hoogtes afspringen en hink-stap-sprongen maken en dan vindt de fysio het genoeg en ben ik klaar.
Voor mezelf heb ik besloten dat ik lekker rust neem in december en vanaf januari weer lekker ga tennissen! Ik ben gevraagd om met een aantal dames competitie te gaan spelen en daar heb ik zin in!

Februari 2007
Ik ben weer begonnen met tennislessen en na een voorzichtige start gaat het al weer als een speer. Wel weer wat reactiesnelheid opbouwen, tjonge wat ben ik soms traag......

Maart 2007
Na een leuke tennisstart, krijg ik steeds meer last van mijn rechter knie, waaraan ik ook als eens een kruisbandoperatie heb ondergaan. Ik wil niet dat die weer naar de knoppen gaat, niet zo snel na die andere tenminste. Daarom heb ik de knoop maar doorgehakt: ik stop met tennissen. Jammer maar helaas, over en uit, voorlopig!
Ik denk dat ik weer ga paardrijden, ook heel goed voor de conditie, ook lekker buiten en niet slecht voor mijn knieën.

Didi, ons Cavaliertje

Zaterdag 25 december 2005.
Ik kon het al weer niet laten en heb zitten internetten op de honden pagina's. Onze keuze voor een andere hond is intussen gevallen op een Cavaliertje (Cavalier King Charles Spaniel). Dagelijks loopt er bij ons door de straat een vrouw met zo'n hondje. Hartstikke leuk beest. We hebben haar eens aangesproken en zij heeft ons over het ras verteld. Precies wat we wilden. Een klein jacht-/gezelschapshondje dat erg van wandelen houdt. Prachtige rasbeschrijving, lief, onverschrokken, graag bij de mensen, weet dat ze klein is en gedraagt zich daar naar, in tegenstelling tot o.a. terriers die denken dat ze net zo groot zijn als een Dog en zich daar ook naar denken te kunnen gedragen. Ze zijn er in een aantal kleurvariaties en onze voorkeur viel daarbij op een tricolor (zwart/wit/bruin). Na een heel aantal webpagina's te hebben bezocht kwam ik op de pagina van Anneke in Waarland. Zij had net een nest gehad en er was nog een pup "over". Waarland ligt even boven Heerhogowaard (dat weer boven Alkmaar ligt) en we hebben een afspraak gemaakt om de volgende dag te komen kijken.
Dat hebben we natuurlijk geweten, we werden enthousiast door de familie, hondenmoeder Amy en de pup begroet. Een schatje is het. Ze is 10 weken oud. Na overleg met de familie spraken we af 's avonds te bellen of we haar wilden nemen. Daar hoefden we thuis niet zo lang over na te denken. We doen het! Omdat we nog een paar dagen weggaan na de kerst, spraken we af dat we haar vrijdag 30 december op zouden halen. Wat een heerlijke gedachte. We hadden ook al een naam voor haar bedacht, het zou Didi worden!

Vrijdag 30 december 2005
We zijn lekker een paar dagen weggeweest samen met Frank, Brigitte en Susanne. We hadden een huisje gehuurd op Landal Greenpark in Putten. Dit is prima bevallen, het was erg gezellig. Het heeft zelfs nog gesneeuwd. We hebben lekker gezwommen, gegeten, spelletjes gedaan etc. En natuurlijk uitgebreid geborreld en in de open haard gepurkt. Vooral Bart heeft zich met de open haard vermaakt. Ik ben met Brigitte nog een middagje Putten in geweest. Was eigenlijk niet zo bedoeld, want we wilden naar de sauna, maar die was tot onze grote verassing vol. Omdat we niet terug wilden gaan, zijn we lekker wezen shoppen.
De jongens hebben in Putten uitgebreid vuurwerk ingekocht (en alvast een paar vuurpijlen uitgeprobeerd).
Vrijdag moesten we om 10.00 uur het huisje uit zijn. Frank en Brigitte zijn nog gaan zwemmen met Susanne, maar wij zijn naar huis gereden. Om 15.00 uur hadden we een afspraak om Didi op te halen.

Het zou gevaarlijk weer worden. Er was een waarschuwing niet na 16.00 uur de weg op te gaan wegens ijzel en harde wind. Ik was met Bart en Jan dus om 14.45 uur al in Waarland, zodat we op tijd terug waren. Om een lang verhaal kort te maken, afscheid nemen, Didi in onze armen en snel naar huis. We hebben van Kirsten een bench geleend die zij ooit voor Takkie had aangeschaft, maar nooit gebruikt. Precies het goede formaat. Didi heeft er de hele weg rustig ingelegen, dat is een goed begin. We waren nog niet goed en wel thuis of het slechte weer begon, wat een timing!
Didi was heel vrolijk en blij. Ze vond het allemaal wel leuk. Lekker overal snuffelen en daarna lekker op schoot liggen natuurlijk. Wat een klein poepie, ze is de helft zo groot als Kees, onze (grote) kat. Nu even haar poep en plasritme vinden, daar moeten we weer even aan wennen, spelen - plassen, eten - plassen, slapen - plassen. Op een enkel ongelukje na (door onze eigen onoplettendheid) is ze al hartstikke zindelijk. Het is een heerlijk dier, ze blijft buiten vlak bij je in de buurt, kan gewoon los, heerlijk. Ook is ze heel gehoorzaam. Aanvankelijk vond ik het een beetje jammer dat ze al bijna 12 weken was omdat ze van 8-12 weken toch zoveel mogelijk indrukken op moeten doen en een heleboel kunnen leren. Je moet maar afwachten of dat ook is gebeurd. Hier hebben we echter een heel goed gevoel over.
De dag was snel voorbij, gezellig, Didi deed net of ze hier al veel langer woonde. We hebben meteen geprobeerd haar 's nachts in de bench te laten slapen. Ze heeft een kwartier heel erg gejammerd, maar daarna was het stil tot de volgende ochtend. Wat een brave hond!

De dagen daarna wordt het nog meer genieten. We zijn helemaal weg van haar. Leuke kleine wandelingetjes naar het park, het Twiske, de Jagersplas, dat hebben we gemist! Maandag zijn we naar de dierenarts geweest omdat ze nog niet alle prikken heeft gehad en ook aan een wormenkuur en anti-vlooienspul toe is. De dierenarts heeft haar ook helemaal nagekeken en ze is prima in orde, ook het gebit ziet er goed uit. Over drie weken moeten we terug voor de laatste prik voor ziekte van Weil. 's Nachts gaat het prima ze is stil tot we opstaan, en kan haar behoefte dus prima ophouden.

Zondag 22 januari 2006
Didi is nu drie weken bij ons, en het is al net of ze er altijd is geweest. Ze valt geruisloos in het gezinsritme. Ze loopt heerlijk los mee in de diverse parken, geen enkel probleem met andere honden. Ze stelt zich uitermate voorzichtig en vriendelijk op en ondervind geen problemen. We hebben overigens met Nour ook nooit problemen met andere honden gehad, was ook zo'n lieverd met de juiste instelling.. Maar het is toch ongelooflijk dat we zó zijn gevallen voor zo'n klein hondje, had ik niet zo direct gedacht. Op Takkie zaten we altijd te schelden van klein K-hondje (is nu nog groter dan Didi...), maar die heeft ook een erg grote mond en vindt zichzelf ook hééééél groot, in tegenstelling tot Didi.
Freek is vooral helemaal weg van haar, het is echt zijn hond. Hij is er uitermate blij mee. Goed zo!