Nour en Grace

Augustus 2005
Helaas is onze lieve flatcoated retriever Nour op 21 juli 2005 gestorven. Hij had de ziekte van Cushing. Wisten we pas toen hij al overleden was. Hij at al een maand of twee niet zo best, maar we dachten dat dat aan zijn afgesleten kiezen lag, van het bakstenen sjouwen. Hij was gewoon heel vrolijk, liet niets merken, behalve bij het eten. Uiteindelijk lustte hij haast niets meer, zelfs geen blikvoer en toen hebben we wat testjes laten doen; hier bleek ook niet zo veel uit, behalve dat zijn bijnierschors een lichte afwijking vertoonde. Helaas ging het toen snel bergafwaarts, hij heeft woensdagmiddags nog gezwommen, maar wilde toen eigenlijk niet naar huis. Thuis aangekomen plofte hij in de tuin neer en lag uren achter elkaar te slapen tegen de muur van de schuur aan. 's Avonds moesten we hem gaan halen om binnen te komen, plaste en poepte ook al niet meer. Vrijdagochtend liep hij meteen de tuin in, deed een plasje en ging weer bij de schuur liggen en wilde niet meer overeind. We hadden intussen een afspraak bij de dierenarts gemaakt om hem in te laten slapen. Hij wilde echter helemaal niet meer opstaan. De dierenarts is toen snel bij ons gekomen. Hij lag met zijn kop op mijn schoot in de tuin toen we hem hebben laten inslapen. Was heel heftig allemaal. Ondanks dat het allemaal heel snel is gegaan heb ik er toch een goed gevoel over. Hij heeft niet merkbaar geleden, was vrolijk tot de laatste twee dagen en daarna heeft hij het opgegeven en hebben we hem laten gaan. Hopelijk zijn er eeuwige jachtvelden................. We zullen hem nooit vergeten, echt de liefste hond die je maar kunt bedenken, vriendelijk tegen alles en iedereen. Stenen opduiken, soms was hij wel een halve minuut onder water om iets van de bodem los te krijgen. Sjouwen met stukken hout die wij bijna niet konden tillen. Altijd in je buurt, naast ons op de bank, bijna nooit droog. Kleffe lebbers. Een echte vriend.

Daarna hebben we besloten dat het beter was om voorlopig geen andere hond te nemen. Het is ook wel een vrijheid ineens. Maar het gemis dat je overhoudt van zo'n hond is erg groot. Veel groter dan we dachten. Geen vrolijk koppie als je binnenkomt, niet meer lekker lang wandelen iedere dag, dat kan eigenlijk niet. Het hoort in ieder geval niet bij ons, concludeerden we al snel.
Dan toch maar eens rondkijken wat er dan voor een hond zou moeten komen. Freek wilde per sé een hond die een maat kleiner was dan Nour, iets minder aanwezig en ook graag een teefje. Uiteraard ook een jachthond. Oké dan. Rassenbeschrijvingen geraadpleegd op internet etc. en toen kwamen we op een "toller" de kleinste retrieversoort. Een schat van een beest en het leek ons wel wat. Hiervoor bleek echter een wachtlijst te zijn van ongeveer 18 maanden en dat vonden we te lang. Wat we ook leuk vonden was een Friese Stabij. We zijn wezen kijken bij iemand hier in de buurt die er een heeft, maar we waren niet helemaal overtuigd en dan moet je het niet doen! Weer thuis aangekomen zei ik tegen Freek "waarom nemen we geen flatcoat teefje?" Het antwoord dat ik verwachtte was "nee, te druk", maar hij zei "oké". Huh??? Joepie!
Ik meteen de flatcoated club gebeld of er een nest lag met teefjes erin, maar dat bleek niet zo te zijn. Op de wachtlijst dus, die niet zo heel lang zou zijn. Een paar dagen later kregen we een lijst met daarop een adres van een familie die nog één teefje over had. We zijn wezen kijken en waren verkocht. Prachtige moeder, mooie maat hond etc. De puppies waren toen bijna een maand oud, dus we hoefden ook niet meer zó lang te wachten.

Eerst even vakantie houden. We hebben een week in het huis van Jan en Amanda gezeten in Onnen. Heerlijk! In de vakantie werd Freek opgebeld door een werkgever waar hij had gesolliciteerd om op gesprek te komen. O. Hadden we niet écht op gerekend. Stuurt de puppieplannen mooi de mist in, want.....Freek nu al weer een baan = geen puppie. Dat zou niet kunnen. Na overleg hierover met de familie van de puppie hebben we besloten om onze reservering voor de pup ongedaan te maken. Geen hond dus, k u t. Maar een juiste beslissing.
Helaas heeft Freek de baan uiteindelijk niet gekregen en lukt het daarna ook niet goed om ergens binnen te komen.

Een paar weken hierna gebeurde er iets ongelooflijks. 's Avonds staat Hans, die aan het eind van onze straat woont, bij ons op de stoep. Als we belangstelling hadden kende hij iemand die misschien een hond voor ons wist. Huh?? Telefoonnummer gekregen en gebeld. Het was een vrouw die een pup in huis had van de blindengeleidestichting in Lelystad, om te socialiseren. Zij wist dat het zusje van haar pup bij mensen uit huis weggehaald was wegens slechte behandeling/opvoeding. Een zorgenkindje dus, bang en ADHD-achtig. Ze was 8 maanden, zat nu al bijna twee maanden in de kennel bij het geleideinstituut en ze konden er geen goed adres voor vinden. Ze waren echt heel erg met haar begaan, want het was zo'n lief hondje, alleen erg druk. Daar had overigens het hele nest last van...... Het zijn honden uit eigen kweek, de moeder is een golden retriever, de vader een labrador retriever. Een supercombinatie voor een geleidehond. Het zijn allemaal hele slimme hondjes, maar erg druk. Als ze echter wat leren, dan vergeten ze het nooit meer. Deze pup is echter veel te hard aangepakt en daardoor is het waarschijnlijk mis gegaan en hebben ze haar teruggehaald. Daarna is ze nog 24 uur bij een ander gezin geweest, maar die hebben haar meteen teruggebracht want ze had in huis geplast. Nou ja, wat wil je! Een heel verhaal, eindigend met het achterlaten van ons telefoonnummer.

1 september 2005
De volgende ochtend, het is 1 september, werden we gebeld en hoorden we het hele verhaal nog eens. We hadden toch wel veel belangstelling en dus zijn we er heen gereden.
Nadat we daar binnen zijn gelaten hebben we even met de eigenares van het instituut gepraat, die erg gek op de hond was. Ze heet Grace. Ze ging haar halen en we zagen een prachtig hondje, met de staart helemaal tegen haar buik binnenkomen. Ze wilde niets van ons weten, was heel bang. We kregen wat brokjes en heel langzaam kwam ze af en toe in de buurt. Aaien vond ze doodeng. Na wat praten zo'n tien minuten later mochten we haar meenemen om in het bos aan de overkant even lekker te wandelen. Toen kwam ze een beetje los. We gaven haar wat brokjes en ze vond het wel leuk allemaal. Maar wel met de staart tussen de benen. We vonden het een liefje. Die gunden we wel een beter leven. We hebben haar dus meegekregen, inclusief bench, want daar was ze aan gewend. We zullen contact houden..

Dat was even raar voor haar, wéér een nieuw huis, weer nieuwe mensen om aan te moeten wennen. Het bleek al snel dat ze behoorlijk bang voor mensen was. Echt geen enkel vertrouwen. Ze keek de hele tijd of ze een pak slaag verwachte, maar dat kwam uiteraard niet. Ook draaide ze de hele tijd kleine rondjes en deed plasjes op de vloer. Vinden wij niet erg Grace, ruimen we gewoon op, hebben we het niet over! De kinderen vond ze meteen oké, geen enkel probleem. Dan even lekker naar buiten, het was prachtig weer. Al na een klein poosje wist ze waar onze tuin was, liep helemaal niet weg. Prima! Beetje spelen met de bal, roepen en brokjes geven. De hele buurt weet natuurlijk meteen dat we weer een hond hebben en iedereen wil haar zien. Op veilige afstand bekijkt ze iedereen, komt écht niet in de buurt. Voor Henri, onze hele grote achterbuurman is ze even echt bang, vooral als hij, ondanks dat wij zeggen dat hij het niet moet doen, toch naar haar toeloopt. Ze duikt in elkaar en gromt een beetje. Doet verder niets. Henri gaat maar weer. Volgende keer beter. De kids hebben het grote nieuws al over MSN verspreid, dus de familie is ook meteen op de hoogte. Ha, prachtig zoiets! 's Avonds mee wandelen liep nog niet echt lekker, bang voor alles dat ze zag bewegen. Maar we komen het rondje door. Teruggekomen ploft ze uitgeput neer. Conditie: nul. 's Avonds heeft ze bij ons op de kamer mogen slapen, hoewel van slapen niet zo héél veel is gekomen. Ook heeft ze ons nog op een flinke drol in de slaapkamer getrakteerd. Dank u!
De dagen daarna knapt ze aardig op, maar ze eet van alle planten de blaadjes af en op. Veel overgeven en diarree. Na twee dagen moet ze heel erg overgeven en wat komt daar tevoorschijn: twee stukken leren riem van een meter elk. Zag er niet zo fris uit. Daarna is ze behoorlijk aan de diarree geweest en zijn we naar de dierenarts geweest om een foto te laten maken, want misschien zat er nog wel meer. Hierop was echter niets meer te zien. Ze kreeg maagzuurremmers om haar maag weer tot rust te laten komen, want een paar van die leren riemen in je maag is niet echt bevorderlijk voor de gezondheid. Ik heb een pan rijst met kip gekookt en haar die de volgende dagen gegeven en toen weer langzaam overgegaan op gewone brokken. Het gaat nu een stuk beter. Wel blijft ze blaadjes eten, maar misschien is dat een tik, of vind ze het gewoon lekker, ze hoeft er in ieder geval niet van over te geven.

Woensdag 21 oktober
Bruno is vandaag jammer genoeg overleden. Bruno is de herder van Carin, een van mijn veldvriendinnen. Hij is toen hij klein was een aantal weken bij ons in huis geweest toen Carin in het ziekenhuis lag met een hernia. Ik had dus wel een speciale band met hem. Hij was heel erg kreupel en viel steeds omver omdat er een paar jaar geleden een hond in zijn nek was gesprongen en hij daar een soort nekwervelprobleem aan over heeft gehouden die zijn motoriek ernstig in de war stuurde en hem ook veel pijn gaf. Helaas was zijn koppie nog prima maar wilde de rest niet meer en moest hij worden geeuthanaseerd.

Donderdag 20 oktober
Grace is nu 8 weken bij ons. Het gaat prima! We zijn heel erg tevreden en erg blij dat we de stap hebben genomen om haar bij ons te nemen. Ze is verschrikkelijk lief, een echte puber met bijbehorende streken. In huis heerlijk rustig, buiten heerlijk met andere honden aan het spelen. Tjonge, wat kan ze rennen, ongelooflijk. Ze gaat helemaal los, vooral in de Jagersplas op het strandje met andere honden die willen rennen. Geen enkele agressie, wel lekker uitdagen. Met kleine hondjes is het nog even oppassen, daar doet ze snel te wild mee. Denkt dat het konijnen zijn of zo en springt er zo bovenop. Wel hilarisch. Gelukkig is ze redelijk makkelijk af te stoppen.
Met andere mensen is ze ook een stuk makkelijker geworden, vooral als ze ook een hond bij zich hebben. Ze komt er nu bijstaan en laat zich aaien. Mensen die op haar toelopen vind ze nog steeds eng, vooral als ze haar willen lokken, daar moet ze niets van hebben. Als je haar negeert komt ze echter nieuwschierig dichterbij, en dan is het al snel goed.
Het is wel een vuilnisbak, ze eet echt alles wat ze te pakken kan krijgen. Is specialist in paddenstoelen, bloemen en walnoten. Ook heeft ze pas een hele mol opgeschrokt. Ik zag het te laat en kon 'm niet afpakken, hij was in een minuut weg. Later heeft ze hem nog uitgespuugt en onmiddellijk weer opgegeten. Mafkees. Een maag van beton heeft ze! Ik hoor deze verhalen echter wel meer van retrievereigenaren, het zit zeker in het bloed.
Vorige week ben ik met haar naar Marie-Anne en Jan geweest in Almere. Dat zijn vrienden waar Nour altijd ging logeren in de vakantie en af en toe tussendoor. Hun flatcoat Nina verwelkomde Grace heel lief. Het was meteen goed. We hebben lekker gewandeld, geen probleem. Gelukkig, ik had het heel erg gevonden als het niet goed was gegaan. Ze zijn zo lief, ik ga er graag regelmatig heen.
Morgen gaan we weer eens een berichtje en foto's aan Desudo mailen. Ze zullen ook wel blij zijn dat het goed met Grace gaat. Binnenkort moeten we maar eens op bezoek. Lijkt me leuk. Kan ik meteen eens vragen hoe ik met haar moet trainen, want dat gaat voor geen meter. Ze vind er niks aan en kan haar aandacht er helemaal niet bijhouden. Ik kan haar aandacht ook nergens mee vasthouden, ja 10 seconden, maar zodra ze het koekje heeft gehad probeert ze meteen er vandoor te gaan. Vind ik wel moeilijk, maar kan er gelukkig om lachen. Ze zit ook nog in de pubertijd, maar het is een bijdehante tante. Weet razendsnel hoe de zaak gemanipuleerd moet worden en is behoorlijk vasthoudend.

Woensdag 21 december
Een treurige dag. Een heel treurige dag.
Het is de afgelopen paar weken niet goed gegaan met Grace. Na de aanvankelijke opleving van de eerste 8 weken kwam toch de terugval. Dagen ging het goed en prees je haar de hemel in, dan was je weer een aantal dagen in opperste vertwijfeling. Dan poepte en plaste ze ineens overal in huis, al was je net flink met haar uit geweest. We konden haar ook niet meer los van de lijn laten, ze ging er onmiddellijk vandoor om iets te eten te vinden, wat dan ook, het liefst poep (en daar werd ze dan weer ziek van etc.). Ze wilde ook niets leren, heel raar, alleen het koekje en weg aandacht. Geen 5 seconden kon je haar aandacht vasthouden, nergens mee. En dan was er ook iets raars als ze geslapen had en wakker werd. Dan was ze een aantal minuten helemaal niet bij, keek ze door je heen als het ware.
Na overleg met Desudo hebben we helaas moeten besluiten dat ze niet in ons gezin te handhaven was. Bij Desudo hadden ze dit eigenlijk wel verwacht, we waren een soort laatste hoop, tegen beter weten in. Ze heeft echt een behoorlijke geestelijke afwijking. We vonden het allemaal verschrikelijk, vooral ook omdat ze fysiek in goede conditie was en ontzettend lief, maar we hebben moeten besluiten haar te laten inslapen.
Wel was al dezelfde avond één ding zeker, we willen niet zonder hond en hebben ook geen zin om hier heel lang op te wachten. Wel zou het nu onze eigen keuze, een kleine hond, én een pup zijn.