Voorste kruisband ellende

4 maart 2006

Ik heb me met dubbelpartner Wendy Heykoop ingeschreven voor het Vonk Sport Open Tennistoernooi, dat werd georganiseerd op onze tennisclub LTVZ. We zouden uitkomen in de DD7 en zouden ze eens allemaal een poepie laten ruiken……….
Het begon voorspoedig, de eerste partij wonnen we van Anny Ronday en haar partner.
Een paar uur later de tweede partij. We waren net lekker op dreef toen ik bij het net een bal recht op mijn gezicht af kreeg en ik snel weg moest draaien. Krak zei mijn knie en ik lag op de grond. De pijn viel wel mee, maar de schrik sloeg me om het hart (in 1987 mijn voorste kruisband van mijn rechter knie kapot met veel ellendige nasleep). Ik besloot niet verder te spelen en ben naar binnen gehinkeld.
Eenmaal binnen ijs erop gelegd en even gezeten, na een kwartiertje niet meer erg pijnlijk en mijn knie werd ook niet echt dik. Mazzel, dacht ik nog, zeker een beetje verrekt.

Thuis een weekje ijs erop gedaan, en nog een weekje rustig aan gedaan. Op mijn werk ging ik ondertussen nog wel een paar keer door mijn knie toen ik met een draaibeweging op mijn stoel ging zitten en ik bleef ook wel een instabiel gevoel houden, maar ik zocht daar niet echt iets achter. Tot ik op een goeie dag met Bart aan het stoeien was en na een beetje “karate” waarbij ik op mijn linker been stond en rechts een trap wilde uitdelen, ineens op de grond lag. Oei, niet leuk, pijn. Maar weer ijs erop.
Toen op 21 maart maar eens een afspraak bij een sportfysiotherapeut gemaakt, die wat testjes heeft gedaan. Hij kon echter niets vinden en stuurde me weer naar huis met: rustig aan!

Ook met het uitstappen uit de auto waarbij je dus ook je onderbeen ten opzichte van je bovenbeen draait ging het af en toe mis. Ik werd er niet goed van, het duurde wel erg lang. Ik wilde weer tennissen!

26 april 2006
Uiteindelijk een afspraak bij de huisarts gemaakt en de zaak uitgelegd, uiteraard ook verteld dat ik aan mijn rechter knie ook al een kruisbandreconstructie heb gehad. Hij besloot meteen een MRI te laten maken.
Daar kon ik op 11 mei terecht en ze hebben ook meteen een paar gewone röntgenfoto’s gemaakt. Op 18 mei kon ik de huisarts bellen voor de uitslag; de assistente zei: “ja, je knie, nou kom vanmiddag maar even bij de dokter”. Ik nog zo stom om niet eens te vragen wat de uitslag was. ’s Middags bij de dokter bleek dat mijn vkb afgescheurd was. Dat was wel schrikken, ik had het ergens toch niet echt verwacht. Ik dacht toch een behoorlijke verrekking van een band, of misschien gescheurde meniscus of zo. Het kwam wel hard aan, eigenlijk.
De dokter vroeg wat ik wilde, laten maken of gaan trainen (die muts zei ook nog dat ze een heel aantal mensen kende die uitstekend zonder vkb konden sporten, zelfs voetballen. Het is belachelijk maar ze proberen het gewoon, ik moest me echt inhouden, zonder kruisbanden kun je echt niet sporten, dat gaat een keer fout!!!). Ik heb gezegd dat ik er nog even over moest nadenken……….. Ik kon altijd terugkomen voor een verwijzing naar de orthopeed.

Toen ik het thuis vertelde en er over had nagedacht was toch snel duidelijk dat de zaak maar gerepareerd moest worden. Je kunt toch moeilijk tot je dood naar de sportschool om je spieren te blijven trainen, nietwaar? En als je het niet doet en je gaat steeds door je knie, wordt je knie daar beslist niet beter van! Dus verwijsbriefje gehaald en afspraak bij de orthopeed in het Zaans Medisch Centrum gemaakt.

Vrijdag 2 juni 2006
Ik kon er gelukkig vrij snel terecht, op 2 juni al. Aardige jonge kerel, dr. Jan van der Aa. We hebben daar de MRI gezien en daar zag je precies dat de vkb doormidden was. Na mijn vraag waarom ik bijna geen pijn had, mijn knie niet echt dik werd en ik zonder pijn kon lopen antwoordde hij dat de vkb op een plaats was gescheurd waar blijkbaar niet veel weefsel was beschadigd. Geluk dus. Besproken wat ik wilde dat er gebeurde. Conclusie: reconstructie. Hij vond het ook verstandig en zei ook nog dat het niet echt goed voor je knie was als je er steeds doorheen ging en toch steeds je knie er mee beschadigde. Hierna heeft hij nog schuiflade- en Lachmantest gedaan (zie plaatje) en toen kon je duidelijk zien dat mijn onderbeen echt naar voren kon worden gebracht, brrr (hij deed dit overigens ook even met mijn gerepareerde rechter been, en daar werd ik ook niet blij van, die ging ook weer een heel eind de verkeerde kant op).



Hij heeft de operatieprocedure nog eens uitgelegd. De operatie wordt via een kijkoperatie uitgevoerd. Daarbij wordt een buis in de knie gebracht die via een camera met een monitor is verbonden. Er worden drie kleine sneetjes van ongeveer een cm in de huid gemaakt; via het eerste sneetje gaat de artroscoop en vocht naarbinnen. Het tweede sneetje zorgt voor de afvoer van het vocht. Via het derde sneetje kunnen instrumenten in de knie worden gebracht. De operatie wordt onder "bloedleegte" uitgevoerd. Het bloed wordt uit het operatiegebied weggestreken en met een opgepompte bloeddrukband wordt het gebied "bloedleeg" gehouden. De nieuwe kruisband wordt gemaakt van twee pezen van de hamstrings, de semitendinosis- en de gracilispees. Die bevinden zich aan de binnenzijde van de knie en worden via een apart sneetje boven de knie uitgenomen. Dan wordt er een snee van circa 4 cm gemaakt waardoor met behulp van een richtapparaat een boorkanaal in het onderbeen gemaakt wordt waar de pees doorheen wordt getrokken. Met een ander richtapparaat wordt een boorkanaal in het bovenbeen gemaakt. Voor het vastzetten van de pezen wordt gebruik gemaakt van een oplosbaar staafje in het bovenbeen waar de -dubbelgevouwen- pezen overheen liggen (zie plaatje). In het onderbeen worden de pezen vastgezet met een oplosbare schroef (en eventueel een kram). Dus niet zoals bij mijn andere knie met de kniepees en stukjes daaraan vastzittend botweefsel. Dit schijnt sneller te herstellen. Er worden maar een paar kleine sneetjes gemaakt, dus ook je hele knie ligt niet open, het gebeurt met een soort kijkoperatietechnieken. Wel een verschil! Je ligt tegenwoordig niet langer dan drie dagen in het ziekenhuis, dan kun je weer naar huis en is het revalideren geblazen………. Dit gebeurt de eerste 6 weken grotendeels in het ziekenhuis op de afdeling fysiotherapie, waar je een aantal maal per week moet komen trainen.



Daarna vroeg hij wanneer ik wilde dat het gebeurde. Ik had op de website van het ziekenhuis gezien dat er een wachtlijst van een paar maanden was, dus ik had me voorbereid op na de zomervakantie of zo. Voor de gein zei ik: doe maar morgen. Hij pakte zijn telefoon en ging even bellen. Toen zei hij “morgen kan nog niet maar ik heb nog een plekje op de 27e juni”. Mijn mond viel bijna open van verbazing. Zo snel! Oeps, vóór de vakantie dus. Niet zo leuk voor de rest van de familie, maar dit moet toch echt gebeuren, echt lekker loop ik namelijk niet, ik moet zó uitkijken dat ik niet verkeerd draai, stap of uitglijd. Ook niet zo tof met mijn werk, maar aan de andere kant is de vakantieperiode meestal niet zo heel erg druk, dus kan het wel. Nou ja, het moet gewoon!
Handje geven en wegwezen was het daarna. De assistente geeft meteen allerlei papierwerk mee, dat is prima geregeld.
Voor dat ik het ziekenhuis verlaat, moet ik nog even langs bij “opname” waar meteen de operatiedag vastgesteld wordt en ik nog meer papieren mee krijg.

Thuis even uitpuffen, iedereen bellen om het te vertellen en de papieren eens bekijken. En even alles op een rijtje zetten:
• maandag meteen bellen voor een afspraak bij fysiotherapie in het ziekenhuis waar je “krukkeninstructie” krijgt en een brace wordt aangemeten;
• alvast krukken halen bij de thuiszorg;
• afspraak maken met de anesthesist en vragenformulier invullen voor de anesthesist.

Over pech gesproken, per 1 januari over gegaan naar een andere verzekering en fysiotherapie maar uit het pakket gegooid omdat ik dat al 20 jaar niet nodig heb gehad………. Dat wordt nu dus vet dokken!

Woensdag 7 juni om 09.00 uur afspraak bij de anesthesist om de verdoving te bespreken. Ik ben gewogen en gemeten, hart en longen geluisterd, vragenformulier gecontroleerd. Alles goed. Ik kan kiezen tussen een ruggenprik of algehele verdoving. Ik had gelezen dat je ook een ruggenprik met een slaapmiddeltje kunt krijgen en heb daar om gevraagd. Dit werd echter afgewezen omdat er toch vaak ongelukjes mee gebeuren. Daarom toch maar gekozen voor algehele verdoving, een ruggenprik lijkt me in dit geval niks omdat er geboord en gehakt wordt en dat wil ik niet horen, en de operatie duurt ook nog eens anderhalf uur, dus………

Hierna even langs bij de thuiszorg om krukken op te halen, die tot mijn verbazing gratis uitgeleend worden.

Vrijdag 9 juni om 14.00 uur een afspraak bij de fysiotherapeut in het ziekenhuis. Hier is een klein foutje gemaakt want ze hebben me ingepland voor een krukkeninstructie die je krijgt als je een kijkoperatie aan je knie krijgt. Geeft niet, ik mag even wachten en dan wordt me meteen een brace aangemeten; ben ik meteen klaar en hoef ik niet meer terug te komen. Vreselijk aardige vrouw. Nog even wat vragen gesteld over de revalidatie en ze legt nog een keer uit wat er precies wordt gedaan, als je bij de orthopeed zit gaat dat toch het ene oor in en het andere oor weer uit of zo, je onthoudt maar de helft. Ik hoor hier dat de hamstringpees ter hoogte van de knie wordt gestript (en dat die als een worm weer gewoon aangroeit…) en niet zoals ik dacht aan de achterkant van mijn been. Prima allemaal, ik kan niet anders zeggen. Voor de revalidatie wordt je de eerste 6 weken twee keer per week in het ziekenhuis verwacht om te komen oefenen met een groepje mensen die allemaal met hetzelfde euvel zitten, zodat je elkaar lekker kunt stimuleren en ook kan vergelijken en vragen stellen etc. Na die zes weken blijken de meeste mensen de rest van hun revalidatie voor een groot deel ook in het ziekenhuis af te maken. Voor mij wel gunstig, omdat het zo lekker dichtbij is.
Voordat ik naar huis ga, moet ik nog even met krukken trap op en trap af oefenen!

Nu is het wachten tot de operatie. De 23ste kan ik tussen 11.00 en 12.00 uur bellen hoe laat ik de 27ste voor de operatie in het ziekenhuis wordt verwacht. Voorzichtig aan nu, en proberen niet door mijn knie te gaan deze weken……….23 juni breekt als snel aan en ik wordt de 27e verwacht ’s ochtends om 07.30 uur. De 26e bellen ze nog een keer om te zeggen dat het wordt verzet naar 10.15 uur. Nou, dat is ook nog wel nuchter vol te houden. ’s Avonds tas inpakken en dan ben ik er helemaal klaar voor. De afgelopen paar dagen toch wel zenuwachtig geweest, maar dat is nu wel voorbij.

Dinsdag 27 juni 2006
Ik meld me netjes om 10.15 uur op de afdeling UGOR (Urologie, Gynaecologie, Orthopedie) waar ik wordt ingeschreven en naar m’n kamer gebracht die ik deel met drie anderen. Operatieschortje wordt gebracht en ik kan me rustig klaar gaan maken, zal niet zo lang duren beweren ze. Ik sta dus rustig wat te kleppen en dan komt ineens de verpleegster “ja, je bent aan de beurt hoor, we kunnen gaan!”. Oeps. In een halve minuut ben ik natuurlijk helemaal klaar, snel pilletje slikken en het bed in. Ik word meteen weggebracht. Freek loopt nog een stukje mee.








Na een heleboel gangen beland ik in de voorbereidingskamer voor de OK. Het is nu half twaalf. Ik vertel dat ik een koukleum ben en ik wordt heerlijk ondergestopt met warme(!) moltons, heerlijk, ik mag zelfs mijn sokken aanhouden. Na een minuut of vijf wordt ik opgehaald. Ik de OK laten ze het matje waar ik op lig vollopen met heerlijk warm water! Service! Ik wordt aangesloten op de apparatuur, iedereen staat al klaar, dat gaat snel joh, ik krijg een infuusje, even later een kapje met zuurstof en nog even later wordt ik al weer wakker. Het is dan 14.00 uur. De operatie is voorspoedig verlopen en ik wordt teruggebracht naar de afdeling. Freek is al gebeld en hij komt naar me toe. Ik wil nog een beetje slapen…..



Als ik een beetje wakker ben voel ik me prima, geen enkele last van de narcose. Ik vraag wat te drinken en krijg wat water. Dat valt goed, dus ik wil meer…….ik mag thee, dat valt ook goed en na wat aandringen mag ik ook een beschuitje. Hèhe! Heerlijk. Om vier uur komt Freek terug met Bart. Helaas kunnen we mijn knie nog niet bekijken want die zit tot mijn enkel in een drukverband. Tussendoor weer lekker slapen, ik voel me prima. Om zes uur weet ik zelfs brood te regelen. Hahaha. Klein minpuntje, ik moet nodig plassen en het lukt niet op de po en ook niet op de postoel. De verpleegster komt met een apparaat meten hoeveel er in mijn blaas zit en dat is meer dan een liter. Nu moet ik een katheter. Dat is mooi balen, de vorige keer dat ik in het ziekenhuis lag had ik dat ook en daar heb ik lang last van gehad. Maar het helpt natuurlijk wel!
’s Avonds komt Freek alweer, nu met Jan en Vibeke. Lief hoor! Beetje tv gekeken en na een morfineprikje best lekker geslapen.

Woensdag 28 juni 2006
Na het ontbijt mag de katheter eruit, een ook het infuus en de drain die nog in mijn been zit. Het verband gaat er dus af. Onder het verband zit een netje met een verbandje. Dan weet je nog steeds niets. Ik heb overigens niet veel pijn, kan zelfs op eigen kracht mijn hele linkerbeen optillen en heb stiekem al geprobeerd of ik een beetje kan buigen en strekken want dat moet straks met de fysiotherapeut ook……..brrr, daar zie ik wél tegenop……




Dat til ik het netje en verbandje op en zie ik de wond. ……….. Ik had me toch wel voorbereid op een paar sneden en wat hechtingen, maar ik vond alleen drie kleine gaatjes en een minuscuul klein sneetje van ik denk 2 à 3 cm. Het is ongelooflijk. Hoe kunnen ze daardoor nou zo’n operatie uitvoeren, petje af.




Nu wachten op de fysiotherapeut. Die komt om een uur of twaalf pas. Om een uur of tien kan ik het in bed niet meer uithouden en probeer even of ik mijn been uit bed kan hijsen. Ik heb al geprobeerd of ik ‘m op eigen kracht op kan tillen en dat was geen probleem. Dit lukt gelukkig ook. Dat is wel fijn, want je ligt maar te liggen in dat bed. Stiekem ga ik even (op mijn andere been) staan terwijl ik me aan de vensterband vasthoud. Na een paar minuten maar weer terug in bed. Dan komt eindelijk de fysio. Hij vindt dat het er heel goed uitziet. Ik laat zien dat ik mijn been al op eigen kracht op kan tillen. Dan moet ik op de rand van het bed zitten en voorzichtig proberen even te buigen; ik kom tot 70 graden en dat is prima (ha, dat had ik lekker al geprobeerd). Dan moet mijn brace aan, maar die is te klein. Hij heeft nog een strakke steunkous en die trek ik aan. En dan lopen maar. Ah, wel eng, maar ik loop toch eigenlijk zo weg. Even een stukje de gang op en neer en weer terug. Hij is zeer tevreden!
Hij zegt ’s middags terug te komen en dan gaan we trap op en af lopen. En dan krijg ik de schrik van mijn leven……..hij zegt: en als dat goed gaat kun je wat mij betreft naar huis! Nee, dat wil ik dus niet, dat vind ik echt te vroeg. Maar eerst even afwachten hoe het traplopen gaat.

Tussendoor nog even een paar keer gelopen en opgedragen oefeningetje gedaan. Dan moet ik net boven mijn knieholte een kleine verhoging maken (met 3 spuugbakjes) en proberen mijn onderbeen drie tot tien keer op te tillen. Dat is heel zwaar, maar het gaat!

Als hij ’s middags terugkomt moet ik in de hal met krukken de trap op en af oefenen. Dat gaat heel goed en is veel makkelijker dan ik dacht. Hij vertelt me dat ik wat hém betreft gewoon vanavond naar huis mag als ik wil. Ik krijg alvast een afspraak mee om vrijdagmiddag om half vijf te melden bij de fysiotherapie in het ziekenhuis……..
Terug op mijn kamer vertel ik mijn twijfel aan de verpleegster en die zegt dat ik best nog een nachtje mag blijven en pas morgenochtend naar huis hoef als ik dat wil. En dat wil ik!
Freek komt om een uur of vier op bezoek met Bart en Jan en ook Carin en Ron komen even langs. Dat is leuk. Om een uur of vijf komt Van der Aa nog even langs om te vragen hoe het gaat. Hij vindt het er ook goed uitzien. Het blijkt dat ik maar één hechting heb die door de wond is gezigzagd, zodat het heel mooi aan elkaar zal groeien. De hechting los ook nog vanzelf op, dus geen ruk en trekwerk. Joepie. Hij vraagt nog of ik al weer zelf geplast heb, en dat is helaas niet zo. Door de pijn van die hechting, die heel erg trekt als ik ga zitten, kan ik niet plassen. Dit moet wel en anders krijg ik weer een katheter. Dat wil ik dus niet. Morgenochtend komt hij nog even controleren voor ik naar huis ga.
’s Avonds ga ik naar het invalidentoilet, daar is wat meer ruimte en zet ik een krukje onder mijn zere been. Dan heb ik gelukkig geen pijn en lukt het wel. Poeh.
’s Avonds tv gekeken en om een uur of half twaalf gaan slapen.
Morgenochtend om 10.00 uur mag ik naar huis. Dan ga ik lekker in de tuin zitten en lezen. Ha! Vrijdagmiddag moet ik om half vijf naar de fysio, dan zien we wat ik mag gaan doen aan het herstel.

Donderdag 29 juni
Van der Aa komt nog even langs voor een laatste controle en dan mag ik om 10.00 uur weg.
Het valt nog niet mee om thuis te zijn, uiteindelijk. Je zit dan maar alleen, kunt geen kant op en hebt geen afleiding meer, behalve je huisgenoten, die je ook niet de hele tijd wil lastigvallen. Ik was er de hele ochtend behoorlijk chagrijnig van. In het ziekenhuis zijn er in ieder geval nog mensen die nog veel ergere dingen hebben waar je mee kunt praten (zoals Frank (dak)Dekker, die naast me lag en tijdens het werk van een dak was gevallen en een aantal ruggenwervels en ribben heeft gebroken en helemaal in een gipscast zit). Maar ja, thuis heb je toch wel wat meer bewegingsvrijheid.
Ik heb voor 6 weken prikjes mee naar huis gekregen tegen trombose, die ik mezelf dagelijks moet geven. Ook nog wat pijnstillers meegekregen.
Het is best moeilijk om lekker te zitten op de bank of een stoel. Toch anders en pijnlijker dan in bed. Vooral mijn hamstring in mijn knieholte doet zeer als ik zit. Maar daar moet je even doorheen, denk ik, zal wel beter worden.
Ik heb braaf beenspieroefeningen gedaan en lekker gekoeld. Gelukkig is het heerlijk weer.

Vrijdag 30 juni
Niet lekker geslapen! Om het uur wakker met een stijf en pijnlijk been. Tegenvallertje. Ik neem meteen met het ontbijt een pijnstiller. Rest van de dag een beetje niks gedaan en gelezen. Gelukkig heb ik een hele dikke Ludlum om te lezen.
’s Middags samen met Freek naar de fysio geweest. Ik heb een nieuwe brace gekregen want degene die ik had was veel te groot. Hij heeft uitgelegd wat we de komende tijd allemaal gaan doen en een rondje langs de toestellen gemaakt. Vanaf dinsdag kom ik twee keer per week in een vkb-groep. Je kunt dan elkaars vorderingen zien en je aan elkaar optrekken.

Maandag 3 juli
Rustig weekend gehad. Bart is twee dagen bij Mischa geweest en Jan had dit weekend zijn jaarlijkse tenniskamp op de club. Niet veel gedaan, behalve een paar keer per dag oefenen, koelen en lezen. Ik verveel me nu al. Slapen is nog steeds afzien. Ik word om de paar uur wakker met pijnlijk stijf been, dat is behoorlijk vervelend. Overdag ben ik dan zo moe dat ik de hele tijd onder het lezen in slaap val. Lekker dan! Lopen gaat wel goed, zonder brace eigenlijk beter dan met omdat die gesp op een plek naast het lidteken drukt. Ik loop ook stiekem zonder krukken, die rotdingen. Oefenen gaat ook goed, been gaat al goed gestrekt en buiging is volgens mij al meer dan 90 graden.

Dinsdag 4 juli
Vanochtend om 08.00 uur naar de fysio. Zo, daar gaan ze er wel hard tegenaan. Had ik niet gedacht. Begonnen met been strekken en buigen. Het eerste wordt gecontroleerd door vlak boven je knieholte (onder je bovenbeen dus) een aantal plankjes van verschillende dikte te leggen en dan te proberen door het aanspannen van je bovenbeenspieren je hak los van de grond te krijgen. Dit lukte bij 3,1 cm. Dat vonden ze prima. Mede lotgenote Sarah, die 3,5 week geleden is geopereerd kwam pas bij 3,9 cm los! Dat is wel leuk dat vergelijken, dan ga je ook meer je best doen. Bij het buigen kwam ik tot 100 graden. Hierna wat balansoefeningen (tussen twee brugleggers) met o.a. een wankelplankje dat je in evenwicht moet houden, een ronde schijf met een bal eronder die je rond moet laten bewegen en op één been staan (met ogen dicht kon ik maar 5 seconden). Daarna strekoefening waarbij de tegen de muur moet staan en je kuiten de muur moeten raken. Hierna op de loopband, 5 minuten bij een snelheid van 1,5 km/uur (waarbij je alweer heel goed je been moet strekken). Tenslotte nog de legpress (2 x 15 keer met 10 kg) en een apparaat waarbij je je been 2 x 15 maal zijwaarts moet wegdrukken met gewicht eraan (2 kg) en daarna ook 2 x 15 maal achterwaarts. Het ging allemaal heel goed. ’s Middags heerlijk onder het lezen in slaap gevallen.
’s Nachts voor het eerst redelijk pijnloos geslapen.

Donderdag 6 juli
Vanochtend de pleister van de wond gehaald (dat mocht). Ziet er prima uit. Wat een verschil met die andere knie hè?




Om 13.30 uur naar de fysio. Zelfde oefeningen als dinsdag, nu zelf doen. Aan het begin van het uur is op je lijst ingevuld wat je die keer voor gewichten etc. aan de apparaten moet hangen en wat je moet laten controleren. Strekken los bij 2,9 cm, buigen 105 graden. Ik kreeg in het begin op mijn kop omdat ik even zonder krukken ergens naar toe liep. Dit mag helemaal niet! Uitgelegd werd dat je als je met een gebogen been loopt (wat ik blijkbaar deed) zonder krukken, je je kruisband erg belast en dat mag nog niet. Pas als je je been met lopen echt goed strekt mag je zonder krukken. Ik heb toen geklaagd over m’n brace, die zo pijn doet en dat ik er zo lullig mee loop, veel slechter als zonder brace. Laat maar zien, zeiden ze toen. Ze waren het er gelukkig mee eens. De brace mag af en hoeft niet meer om. Maar wél met krukken en goed uitstrekken! Yes.

Vrijdag 14 juli
Goed getraind deze week. Buiging is al 115 graden, strekken los bij 2,4 cm. Ik mag nu ook met één kruk binnen lopen. Bij fysio begonnen met squatten en de hometrainer. Rest van de oefeningen met meer gewicht. Slapen is nog steeds niet echt oké, hoewel er soms een goede nacht tussenzit. Ook gewoon op de bank zitten is nog steeds niet fijn, ook niet met een kussen eronder.


Juli t/m november

Het gaat hartstikke goed, twee keer in de week naar de fysio, vanaf half oktober nog maar één keer in de week. Ik kan mijn been in augustus helemaal buigen (verder dan mijn rechter). Oefeningen zijn nog steeds hetzelfde, maar langer en zwaarder en aan het eind van het uur steeds een minuut of 10 badmintonnen.
Eind november moet ik van hoogtes afspringen en hink-stap-sprongen maken en dan vindt de fysio het genoeg en ben ik klaar.
Voor mezelf heb ik besloten dat ik lekker rust neem in december en vanaf januari weer lekker ga tennissen! Ik ben gevraagd om met een aantal dames competitie te gaan spelen en daar heb ik zin in!

Februari 2007
Ik ben weer begonnen met tennislessen en na een voorzichtige start gaat het al weer als een speer. Wel weer wat reactiesnelheid opbouwen, tjonge wat ben ik soms traag......

Maart 2007
Na een leuke tennisstart, krijg ik steeds meer last van mijn rechter knie, waaraan ik ook als eens een kruisbandoperatie heb ondergaan. Ik wil niet dat die weer naar de knoppen gaat, niet zo snel na die andere tenminste. Daarom heb ik de knoop maar doorgehakt: ik stop met tennissen. Jammer maar helaas, over en uit, voorlopig!
Ik denk dat ik weer ga paardrijden, ook heel goed voor de conditie, ook lekker buiten en niet slecht voor mijn knieën.