Didi, ons Cavaliertje

Zaterdag 25 december 2005.
Ik kon het al weer niet laten en heb zitten internetten op de honden pagina's. Onze keuze voor een andere hond is intussen gevallen op een Cavaliertje (Cavalier King Charles Spaniel). Dagelijks loopt er bij ons door de straat een vrouw met zo'n hondje. Hartstikke leuk beest. We hebben haar eens aangesproken en zij heeft ons over het ras verteld. Precies wat we wilden. Een klein jacht-/gezelschapshondje dat erg van wandelen houdt. Prachtige rasbeschrijving, lief, onverschrokken, graag bij de mensen, weet dat ze klein is en gedraagt zich daar naar, in tegenstelling tot o.a. terriers die denken dat ze net zo groot zijn als een Dog en zich daar ook naar denken te kunnen gedragen. Ze zijn er in een aantal kleurvariaties en onze voorkeur viel daarbij op een tricolor (zwart/wit/bruin). Na een heel aantal webpagina's te hebben bezocht kwam ik op de pagina van Anneke in Waarland. Zij had net een nest gehad en er was nog een pup "over". Waarland ligt even boven Heerhogowaard (dat weer boven Alkmaar ligt) en we hebben een afspraak gemaakt om de volgende dag te komen kijken.
Dat hebben we natuurlijk geweten, we werden enthousiast door de familie, hondenmoeder Amy en de pup begroet. Een schatje is het. Ze is 10 weken oud. Na overleg met de familie spraken we af 's avonds te bellen of we haar wilden nemen. Daar hoefden we thuis niet zo lang over na te denken. We doen het! Omdat we nog een paar dagen weggaan na de kerst, spraken we af dat we haar vrijdag 30 december op zouden halen. Wat een heerlijke gedachte. We hadden ook al een naam voor haar bedacht, het zou Didi worden!

Vrijdag 30 december 2005
We zijn lekker een paar dagen weggeweest samen met Frank, Brigitte en Susanne. We hadden een huisje gehuurd op Landal Greenpark in Putten. Dit is prima bevallen, het was erg gezellig. Het heeft zelfs nog gesneeuwd. We hebben lekker gezwommen, gegeten, spelletjes gedaan etc. En natuurlijk uitgebreid geborreld en in de open haard gepurkt. Vooral Bart heeft zich met de open haard vermaakt. Ik ben met Brigitte nog een middagje Putten in geweest. Was eigenlijk niet zo bedoeld, want we wilden naar de sauna, maar die was tot onze grote verassing vol. Omdat we niet terug wilden gaan, zijn we lekker wezen shoppen.
De jongens hebben in Putten uitgebreid vuurwerk ingekocht (en alvast een paar vuurpijlen uitgeprobeerd).
Vrijdag moesten we om 10.00 uur het huisje uit zijn. Frank en Brigitte zijn nog gaan zwemmen met Susanne, maar wij zijn naar huis gereden. Om 15.00 uur hadden we een afspraak om Didi op te halen.

Het zou gevaarlijk weer worden. Er was een waarschuwing niet na 16.00 uur de weg op te gaan wegens ijzel en harde wind. Ik was met Bart en Jan dus om 14.45 uur al in Waarland, zodat we op tijd terug waren. Om een lang verhaal kort te maken, afscheid nemen, Didi in onze armen en snel naar huis. We hebben van Kirsten een bench geleend die zij ooit voor Takkie had aangeschaft, maar nooit gebruikt. Precies het goede formaat. Didi heeft er de hele weg rustig ingelegen, dat is een goed begin. We waren nog niet goed en wel thuis of het slechte weer begon, wat een timing!
Didi was heel vrolijk en blij. Ze vond het allemaal wel leuk. Lekker overal snuffelen en daarna lekker op schoot liggen natuurlijk. Wat een klein poepie, ze is de helft zo groot als Kees, onze (grote) kat. Nu even haar poep en plasritme vinden, daar moeten we weer even aan wennen, spelen - plassen, eten - plassen, slapen - plassen. Op een enkel ongelukje na (door onze eigen onoplettendheid) is ze al hartstikke zindelijk. Het is een heerlijk dier, ze blijft buiten vlak bij je in de buurt, kan gewoon los, heerlijk. Ook is ze heel gehoorzaam. Aanvankelijk vond ik het een beetje jammer dat ze al bijna 12 weken was omdat ze van 8-12 weken toch zoveel mogelijk indrukken op moeten doen en een heleboel kunnen leren. Je moet maar afwachten of dat ook is gebeurd. Hier hebben we echter een heel goed gevoel over.
De dag was snel voorbij, gezellig, Didi deed net of ze hier al veel langer woonde. We hebben meteen geprobeerd haar 's nachts in de bench te laten slapen. Ze heeft een kwartier heel erg gejammerd, maar daarna was het stil tot de volgende ochtend. Wat een brave hond!

De dagen daarna wordt het nog meer genieten. We zijn helemaal weg van haar. Leuke kleine wandelingetjes naar het park, het Twiske, de Jagersplas, dat hebben we gemist! Maandag zijn we naar de dierenarts geweest omdat ze nog niet alle prikken heeft gehad en ook aan een wormenkuur en anti-vlooienspul toe is. De dierenarts heeft haar ook helemaal nagekeken en ze is prima in orde, ook het gebit ziet er goed uit. Over drie weken moeten we terug voor de laatste prik voor ziekte van Weil. 's Nachts gaat het prima ze is stil tot we opstaan, en kan haar behoefte dus prima ophouden.

Zondag 22 januari 2006
Didi is nu drie weken bij ons, en het is al net of ze er altijd is geweest. Ze valt geruisloos in het gezinsritme. Ze loopt heerlijk los mee in de diverse parken, geen enkel probleem met andere honden. Ze stelt zich uitermate voorzichtig en vriendelijk op en ondervind geen problemen. We hebben overigens met Nour ook nooit problemen met andere honden gehad, was ook zo'n lieverd met de juiste instelling.. Maar het is toch ongelooflijk dat we zó zijn gevallen voor zo'n klein hondje, had ik niet zo direct gedacht. Op Takkie zaten we altijd te schelden van klein K-hondje (is nu nog groter dan Didi...), maar die heeft ook een erg grote mond en vindt zichzelf ook hééééél groot, in tegenstelling tot Didi.
Freek is vooral helemaal weg van haar, het is echt zijn hond. Hij is er uitermate blij mee. Goed zo!